Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΑΡΘΡΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΑΡΘΡΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Δευτέρα 23 Ιουνίου 2014

Τσίπρας: Για ένα νέο συνασπισμό εξουσίας


Σε άρθρο του, που δημοσιεύεται στην «Εφημερίδα των Συντακτών», ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει ότι «η ευρεία ενότητα των αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων μπορεί σήμερα να διαμορφώσει ένα μεγάλο πλειοψηφικό ρεύμα ανατροπής των Μνημονίων και της λιτότητας». 

Του Αλέξη Τσίπρα*
πηγή:  Εφημερίδα των Συντακτών


Η ιστορική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του περασμένου μήνα άνοιξε τον δρόμο στη μεγάλη κοινωνική και πολιτική ανατροπή. Μετά τις εκλογές η πρόταση για ένα νέο συνασπισμό εξουσίας αποκτά νέα δυναμική και επικαιρότητα.
Η πρόταση για μια πλατιά δημοκρατική, προοδευτική και ριζοσπαστική συμμαχία για την ανατροπή της σημερινής τάξης πραγμάτων απευθύνεται πρώτα απ' όλα στην ίδια την κοινωνία.
Η πρόταση για τον νέο συνασπισμό εξουσίας αφορά τον λαό. Τον κόσμο της εργασίας, τους άνεργους, τη νεολαία, τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία που συνθλίβεται σήμερα από την πολιτική της κρίσης.
Απευθύνεται, παράλληλα, και σε πολιτικές δυνάμεις. Χωρίς μισόλογα και παράλογα προαπαιτούμενα. Με ειλικρίνεια και πολιτική αποφασιστικότητα από την πλευρά μας.
Απευθυνόμαστε στις κινήσεις, τις συλλογικότητες και τους απλούς πολίτες, που χωρίς προκαταλήψεις, με ανοιχτό μυαλό και ανοιχτή καρδιά, στήριξαν την υποψηφιότητα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς για την προεδρία της ευρωπαϊκής επιτροπής.
Απευθυνόμαστε στις άλλες πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς.
Στο ΚΚΕ. Γνωρίζουμε τις διαφορές μας. Δεν ζητάμε από κανέναν να απαρνηθεί τις θέσεις και τις αρχές του. Πιστεύουμε όμως ότι η κρισιμότητα των κοινωνικών συνθηκών απαγορεύει τις εμφύλιες αντιπαραθέσεις. Καλούμε το ΚΚΕ, με τις δικές του αρχές και θέσεις, να συμβάλει στη διαμόρφωση ενός προγράμματος αριστερής διεξόδου.
Στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αυτά που μας συνδέουν στα κινήματα, στην υπεράσπιση του κόσμου της εργασίας, στην ανάγκη να σταματήσουμε την κοινωνική κατεδάφιση, είναι περισσότερα από αυτά που μας χωρίζουν.
Στους Οικολόγους Πράσινους. Αυτά μας συνδέουν τόσο στα περιβαλλοντικά όσο και στα κοινωνικά θέματα είναι πολύ περισσότερα από αυτά που μας χωρίζουν. Ο δρόμος της ενότητας δεν αθροίζει δυνάμεις, τις πολλαπλασιάζει.
Απευθυνόμαστε σε όλες τις δυνάμεις που απεγκλωβίζονται από τον μνημονιακό χώρο και στρέφονται προς την Αριστερά. Τους ανεξάρτητους βουλευτές, τα ρεύματα και τις ομάδες, που αμφισβητούν πλέον ανοιχτά την πολιτική του Μνημονίου. Δεν ζητάμε πιστοποιητικό ιδεολογικής και πολιτικής καθαρότητας από κανέναν. Δεν κρατάμε πολιτικό μητρώο για το παρελθόν. Δεν θα τους αφήσουμε όμως, και δεν πρέπει να τους αφήσουμε, βορά στους εκβιασμούς των μνημονιακών μηχανισμών. Ζητάμε και επιδιώκουμε μαζί τους ειλικρινή και καθαρή συνεννόηση, στη βάση των θέσεων και της πολιτικής αξιοπιστίας.
Παρακολουθούμε, επίσης, τις εξελίξεις και τον προβληματισμό που αναπτύσσεται στον χώρο της ΔΗΜΑΡ. Επιδιώκουμε έναν ανοιχτό, ειλικρινή και έντιμο πολιτικό διάλογο, σεβόμενοι όμως απόλυτα το δικαίωμά τους να αποφασίσουν συλλογικά αν εγκαταλείπουν τη μνημονιακή αυλή του κυρίου Σαμαρά και εντάσσουν τον εαυτό τους σ’ ένα ευρύ αντιμνημονιακό μέτωπο ή όχι.
Η ευρεία ενότητα των αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων μπορεί σήμερα να διαμορφώσει ένα μεγάλο πλειοψηφικό ρεύμα ανατροπής των Μνημονίων και της λιτότητας. Να διαμορφώσει τις προϋποθέσεις για μια πλατιά λαϊκή ενότητα, ικανή να φέρει την αναγκαία αυτοδυναμία και ένα νέο συνασπισμό εξουσίας. Γιατί, το να χτίσουμε τη νέα Ελλάδα, είναι ένα μεγάλο, ιστορικών διαστάσεων εγχείρημα. Γι’ αυτό χρειάζεται μια μεγάλη συμπαράταξη δυνάμεων.
Η βάση αυτής της συνεννόησης πρέπει να είναι ένα κοινό πρόγραμμα αριστερής διεξόδου, που θα συσπειρώσει την ευρύτερη δυνατή κοινωνική πλειοψηφία γύρω από συγκεκριμένους στόχους, όπως:
• Η απεμπλοκή από το καθεστώς του Μνημονίου και της λιτότητας, που διαλύει την εργασία και τη μεσαία τάξη.
• Η αναδιαπραγμάτευση του χρέους, με στόχο τη διαγραφή ενός μεγάλου μέρους του.
• Η επαναφορά ενός θεσμικού πλαισίου που θα κατοχυρώνει τα εργασιακά δικαιώματα.
• Η ανασυγκρότηση του κοινωνικού κράτους με στήριξη της παιδείας και της υγείας και η αποτροπή της διάλυσης του ασφαλιστικού συστήματος.
• Ο δημόσιος έλεγχος στο τραπεζικό σύστημα.
• Η αναδιανομή του εισοδήματος.
• Η ενίσχυση της δημοκρατίας σε όλα τα επίπεδα.
• Η καθιέρωση της απλής αναλογικής.
• Η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας.Ο Σύριζα με την ευθύνη της πρώτης πολιτικής δύναμης θα αναλάβει τις σχετικές πρωτοβουλίες.


* Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ

Δευτέρα 16 Ιουνίου 2014

Οι επτά κίνδυνοι της δημοκρατίας.

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών
του Μιχάλη Σπουρδαλάκη

Προέρχονται τόσο από εγγενείς και καθολικές αντιφάσεις του περιεχομένου που αποδίδεται στη δημοκρατία όσο και από τα προβλήματα που αναδείχτηκαν από τη συγκυρία, τόσο σε διεθνές επίπεδο όσο και στην πολιτική σκηνή των κοινωνιών που αντιμετωπίζουν πολιτικές πρωτόγνωρης λιτότητας.
Δυστυχώς, η απάντηση είναι εύκολη και καταφατική. Δεν νομίζω ότι υπάρχουν πλέον πολλοί σκεπτόμενοι πολίτες που δεν ανησυχούν για το μέλλον της δημοκρατίας. Η ανησυχία δεν περιορίζεται στη χώρα μας, όπου οι ανατροπές στους όρους κοινωνικής αναπαραγωγής συνοδεύτηκαν από συνεχή υπονόμευση ακόμη και των τυπικών όρων της δημοκρατικής λειτουργίας. Οι πρόσφατες ευρωεκλογές και η άνοδος της Ακροδεξιάς έχουν ήδη ενεργοποιήσει τα δημοκρατικά αντανακλαστικά πολύ πέρα από τη γηραιά μας ήπειρο.
Αν πρόκειται να προασπιστούμε την εν κινδύνω δημοκρατία, επιβάλλεται η συζήτηση και η κατανόηση των πηγών αυτών των κινδύνων. Οι κίνδυνοι αυτοί προέρχονται τόσο από εγγενείς και καθολικές αντιφάσεις του περιεχομένου που αποδίδεται στη δημοκρατία όσο και από τα προβλήματα που αναδείχτηκαν από τη συγκυρία, τόσο σε διεθνές επίπεδο όσο και στην πολιτική σκηνή των κοινωνιών που αντιμετωπίζουν πολιτικές πρωτόγνωρης λιτότητας. Πολύ επιγραμματικά,, λοιπόν, και αναγκαστικά σχηματικά οι κίνδυνοι της δημοκρατίας προέρχονται:
1. Από τον περιορισμό στη διαδικαστική και τυπική της διάσταση. Η πρακτική θέαση της δημοκρατίας ως διαδικασίας για την ανάδειξη κυβερνήσεων δεν συμβάλλει μόνο στη συχνή ταύτιση νομιμότητας και νομιμοποίησης αλλά ουσιαστικά ακυρώνει και τη δυνατότητα η δημοκρατία να παρέμβει αποτελεσματικά στη διευθέτηση των κοινωνικών ανισοτήτων. Επιπλέον, η ταύτιση αυτή ανάμεσα στη νομιμότητα και τη νομιμοποίηση έχει οδηγήσει στον κυνισμό της διατύπωσης πως «ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό», που παραλύει τη δημοκρατική εμπλοκή των πολιτών.
2. Από την επικράτηση ενός ακραίου οικονομισμού, που δεν νομιμοποιεί μόνο τον φονταμενταλισμό της αγοράς και την πολιτική «ανταγωνιστικής λιτότητας», αλλά έχει οδηγήσει σε ολοκληρωτισμούς του τύπου «δεν υπάρχει εναλλακτική λύση». Η επικράτηση της διαβόητης ΤΙΝΑ (There Is No Alternative) υπονομεύει συστηματικά την αναγκαία για τη δημοκρατία διαβούλευση και ακυρώνει τη δυνατότητα της ανταπόκρισης του πολιτικού συστήματος στις λαϊκές αξιώσεις. Ανταπόκρισης που δυνάμει μετασχηματίζει τη διαδικαστική δημοκρατία σε παραγωγική δύναμη για την ανάδειξη εναλλακτικών λύσεων στο κοινωνικό ζήτημα. Το πρακτικό αποτέλεσμα αυτού του οικονομικού ολοκληρωτισμού είναι η εγκατάλειψη από τους πολίτες σχεδόν κάθε προσδοκίας για ευημερία. Κάτι που εδώ και χρόνια δεν διαψεύδουν ούτε οι διεθνείς οργανισμοί.
3. Από τους σημαντικούς πολιτικούς μετασχηματισμούς που υποβαθμίζουν την πολιτική και τη λειτουργία των θεσμών της δημοκρατίας σε εργαλεία διαχείρισης. Η κυβέρνηση μετασχηματίζεται σε «διακυβέρνηση», όπου η πολιτική διαμορφώνεται και ασκείται από ανταλλαγές και σχέσεις ανάμεσα σε δημόσιες, ιδιωτικές ή ακόμη και εθελοντικές οργανώσεις.
Διαδικασίες εκτός δημοκρατικής λογοδοσίας, με επιτομή την ανάθεση ύψιστων πολιτικών ευθυνών σε τεχνοκράτες. Η «διακυβέρνηση», ταυτιζόμενη με τη διαχείριση των κατευθύνσεων πολιτικής που εκπορεύτηκαν από τη διαβόητη Συναίνεση της Ουάσινγκτον (1989) και επιβάλλονται από διεθνείς οικονομικούς και αναπτυξιακούς οργανισμούς, διαβρώνει κανονιστικά τα θεμελιακά θεσμικά χαρακτηριστικά του δημοκρατικού συστήματος, αφού ακυρώνει έμπρακτα τον δημοκρατικό έλεγχο των πολιτών.
4. Από την αντίφαση που παρουσιάζουν οι αξίες που αποτέλεσαν την προωθητική ιδεολογική δύναμη της νεοφιλελεύθερης ηγεμονίας, όπου η «κοινωνία», κατά πώς έλεγε η Θάτσερ, «δεν υπάρχει», με εκείνες που φαίνεται να προκρίνονται ως το ιδεολογικό υπόβαθρο για την αντιμετώπιση της κρίσης. Ετσι, από τον πολιτισμό της ατομικότητας, των ατομικών στρατηγικών, της λοιδορίας, του ευτελισμού, της υπονόμευσης ή και διάλυσης κάθε συλλογικότητας φαίνεται, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια της κρίσης, να απαιτείται κάτι που είχε ήδη διαφανεί με τον περίφημο «Τρίτο Δρόμο», η ενεργοποίηση της ευθύνης της «κοινωνίας των πολιτών».
Ωστόσο, εκείνο που πρακτικά επιλέγεται πλέον ως απάντηση αυτής της αντίφασης είναι απολύτως ενάντια στη δημοκρατία. Και τούτο, γιατί όσο αναβαθμίζεται θεσμικά ο ρόλος της κοινωνίας τόσο περιορίζεται η πολιτική της ισχύς και η αποτελεσματικότητα της δημοκρατικής της παρουσίας. Πόσο νόημα μπορεί να έχει για τους πολίτες η δημοκρατία χωρίς κοινωνική εκπροσώπηση;
5. Από ένα είδος επιλεκτικής και συχνά στρεβλής αντίληψης και εφαρμογής των αρχών της ανεκτικότητας και του πλουραλισμού, που αποτελούν θεμέλιο της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Αντιδημοκρατική αντιμετώπιση –ιδιαίτερα χαρακτηριστική στη χώρα μας, αλλά προσφάτως φαίνεται ότι χαρακτηρίζει και κεντρικές πολιτικές κατευθύνσεις της Ε.Ε.– κάθε κριτικής φωνής που διαφοροποιείται από τη δεσπόζουσα πολιτική και την εξυπηρέτηση των κυρίαρχων οικονομικών συμφερόντων.
Η εν ονόματι της κυβερνητικής σταθερότητας ανοχή και η δεξίωση στα πολιτικά σαλόνια της Ακροδεξιάς δεν είναι πλέον σπάνια. Η δημοκρατία κινδυνεύει πλέον και από όσους συμβάλλουν ώστε να συνηθίσουμε το τέρας.
6. Από την επιλεκτική και την α λα καρτ εφαρμογή του κράτους δικαίου, κάτι που στη χώρα μας αποτελεί πλέον τον κανόνα.
Τέτοιες πρακτικές ουσιαστικά νομιμοποιούν τους εχθρούς της δημοκρατίας, οι οποίοι στα καθ’ ημάς επιχειρούν να ακυρώσουν τα δημοκρατικά, κοινωνικά και φιλελεύθερα κεκτημένα της Μεταπολίτευσης. Η αστική δεξίωση αυτών των απόψεων μόνο ως ενθάρρυνση σε φασίζοντες και φασίστες μπορεί να νοηθεί.
7. Τέλος, κίνδυνοι για τη δημοκρατία προέρχονται από ένα όλο και πιο κοινό δημόσιο λόγο που χαρακτηρίζεται από εκδικητικότητα, στρεψοδικία και εν τέλει αποκλεισμό της διαφοράς και ακόμη περισσότερο της διαφωνίας.
Κίνδυνοι πολλοί, που ωστόσο ανοίγουν το πεδίο στους πολίτες να αποδείξουν ότι η «δημοκρατία είναι έννοια αγωνιστική», όχι μόνο για την προάσπισή της αλλά και για τη διεύρυνσή της.

Πέμπτη 1 Μαΐου 2014

Αυστραλία - Ύδρα, συσχετισμοί πρός αποφυγήν

Του Δημήτρη Γ. Τσιγκάρη
 
ΛΙΓΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑΣ

(Σημείωση : Σύμφωνα με την παγκόσμια εγκυκλοπαίδια  η λέξη Aboriginal   "refers to an indigenous person of the country",  δηλαδή σε ελεύθερη μετάφραση η λέξη Αβορίγινας  αναφέρεται στον εγχώριο, τον ιθαγενή, τον αυτόχθονα άνθρωπο μιάς χώρας, μιάς περιοχής).
Οι Αβορίγινες της Αυστραλίας είναι  κάτοικοι της Αυστραλίας που σταδιακά πήγαν εκεί διά θαλάσσης από διάφορα μέρη της ΝΑ Ασίας πρίν από χιλιάδες χρόνια!  Τον 18ο αιώνα με την άφιξη εκεί των πρώτων Ευρωπαίων εποίκων, οι Αβορίγινες αριθμούσαν κατ' εκτίμηση ίσως  και 1.000.000 .-  Έκτοτε ο εποικισμός συνεχίστηκε, η Αυστραλία  δέχθηκε πλήθος νεο-φερμένων εκ του εξωτερικού κυρίως Ευρωπαίων, όμως σε απογραφή του 1971 ο εκτιμώμενος  πληθυσμός των Αβοριγίνων είχε πλέον μειωθεί στα περίπου 140.000 άτομα!  Κάπου τόσοι, ίσως μερικοί πάρα πάνω είναι και σήμερα. Δεν θα σχολιάσω τι έγινε μετά τον εποικισμό, ούτε την αιτία της μείωσης του αριθμού τους ούτε και την  θέση τους στην νέα Αυστραλιανή κοινωνία σαν αναγκαστική μειονότητα πλέον. 
 
Αυτά όσον αφορά στην ιστορία της Αυστραλίας και του πληθυσμού της.
  
Και πρίν διερωτηθείτε τι σχέση μπορεί να έχουν αυτά με εμάς, εγώ θα πώ ότι κάτι "μου λένε".  Γιατί κατά  σύμπτωση υπάρχουν κοινά σημεία με την Ύδρα.  Είναι π.χ. και οι δυό  -ανεξαρτήτως μεγέθους- νησιωτικοί τόποι, επίσης σε διαφορετικές εποχές οι πρώτοι κάτοικοί τους πέρασαν εκεί δια θαλάσσης από τα κοντινότερα ηπειρωτικά μέρη.  Σκέπτομαι λοιπόν μήπως έλθουν και σε εμάς μελλοντικά κάποιοι που θα "το παίξουν"  έποικοι και μεταξύ  των πρωτεραιοτήτων  τους  θέσουν την προσπάθεια ελέγχου και παραγκωνισμού των αυτόχθονων!  Θέλει ιδιαίτερη προσοχή η προοπτική αυτή.  Αρχής γενομένης λοιπόν από τους τοπικούς άρχοντες και κυρίως από τούς δημάρχους που θα προκύψουν από τις επικείμενες εκλογές και από τις κάθε επόμενες,  σε περίπτωση κατά την οποία αρχίσει να διαφαίνεται κάτι τέτοιο  ας δείξουμε  καθαρά με ευγένεια με αρχοντιά και με αξιοπρέπεια ότι η  Ύδρα δεν προσφέρεται για Αυστραλοποίηση.   Και ότι δεν θα δεχθούν οι Υδραίοι αυθαίρετες  συμπεριφορές,  πιθανόν εκφοβισμούς και παρόμοια. Επίσης ότι, επ΄ουδενί  οι επιθυμούντες να έλθουν και κατά τα άλλα καλοδεχούμενοι, θα πρέπει να νομίζουν ότι μπορούν να μας βλέπουν αφ΄υψηλού και με αλαζονεία. Και το μήνυμα αυτό ας το λάβουν και οι πιθανοί συνειδητοί  ή ίσως από αφέλεια ντόπιοι δούρειοι ίπποι...
 
 
Δημήτρης Γ. Τσιγκάρης
Πρώην δημοτικός σύμβουλος

Παρασκευή 25 Απριλίου 2014

Πάρ’τα να μη σ’τα χρωστάω…

πηγή: ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
Της Ιωάννας Σωτήρχου

Θα μπορούσε να είναι και προεκλογική διαφήμιση, με όλες αυτές τις χιλιάδες στεγαστικών δανείων που οι άνθρωποι αδυνατούν να εξυπηρετήσουν και τα δισεκατομμύρια των χρεών που σωρεύονται στις εφορίες. «Και σας είπαν ότι τα σπίτια θα σας τα έπαιρναν οι κομμουνιστές». Και μετά ένα ξέσπασμα σε γέλιο. Κάπως τραβηγμένο; Η πραγματικότητα αποδεικνύεται ωστόσο πιο ανατρεπτική. Αρχές και φορείς έρχονται αντιμέτωποι με μια πρωτόγνωρη κατάσταση: την παραίτηση των ιδιοκτητών από την κυριότητα των ακινήτων τους, τα οποία κηρύσσονται «αδέσποτα» και περιέρχονται στο Δημόσιο. Και μάλιστα με μια απλή σχετικά διαδικασία, με συμβολαιογραφική πράξη, που προβλέπεται στον Αστικό Κώδικα (άρθρο 972) εδώ και χρόνια, αλλά έχει αρχίσει να χρησιμοποιείται μόλις τους τελευταίους μήνες.

Το ενδιαφέρον που υποδηλώνεται από τις σχετικές ερωτήσεις σε συμβολαιογράφους τούς κάνει να πιστεύουν ότι το φαινόμενο πρόκειται να προσλάβει διαστάσεις «τσουναμιού» και θα «μας απασχολήσει έντονα στο μέλλον», όπως λέει στην «Εφ.Συν.» ο Κωνσταντίνος Βλαχάκης, πρόεδρος της Συντονιστικής Επιτροπής Συμβολαιογραφικών Συλλόγων Ελλάδος καθώς και του Συμβολαιογραφικού Συλλόγου Αθηνών, Πειραιώς και Δωδεκανήσου, επιβεβαιώνοντας την αυξανόμενη τάση και το ενδιαφέρον που εκδηλώνεται για τη συγκεκριμένη πράξη.

Αδιέξοδο

Και είναι πολλοί οι λόγοι για κάτι τέτοιο: αφενός έχει παγώσει η αγορά ακινήτων, αφετέρου τα ακίνητα έχουν επιβαρυνθεί με τεράστιους φόρους, χώρια τα έξοδα διατήρησής τους με τα «χαράτσια» αν πρόκειται για σπίτια, ενώ τυχόν αλλαγή στην κλίμακα των τεκμηρίων για ένα ακίνητο σημαίνει πρόσθετη επιβάρυνση, που για πολλούς είναι δυσβάσταχτη.

Αποφεύγοντας, λοιπόν, τις άλλες οδούς, της «δωρεάς» στο Δημόσιο ή του συμψηφισμού, αφού είναι περισσότερο χρονοβόρες και απαιτούν μεγαλύτερη γραφειοκρατική διαδικασία, ιδιοκτήτες που δεν έχουν καν το περιθώριο να περιμένουν μήπως και πουλήσουν το ακίνητό τους, ως ύστατη λύση, το «εγκαταλείπουν» με τελικό αποδέκτη το Δημόσιο.

Οι υποθέσεις που εντοπίσαμε δεν είναι πολλές, παραμένουν ωστόσο σημαντικές, αφού οι υπηρεσίες για πρώτη φορά ασχολήθηκαν με παρόμοιο θέμα, καθώς δεν θυμούνται ανάλογες πράξεις στο παρελθόν. Στο Εμμισθο Υποθηκοφυλακείο Αθηνών έχουν μέχρι σήμερα χειριστεί δύο τέτοιες υποθέσεις που, όπως μας λέει ο διευθυντής Μεταγραφών, Μιχάλης Γιαπαλής, αφορούσαν οικόπεδα. Επιπλέον στον Σύλλογο των Συμβολαιογράφων το τελευταίο διάστημα έχουν διαχειριστεί τρεις τέτοιες υποθέσεις. «Πολλοί μάλιστα συμβολαιογράφοι δεν γνωρίζουν ότι πρέπει να πάρουν εντολή για τη συγκεκριμένη πράξη», όπως μας είπε η αρμόδια υπάλληλος, με αποτέλεσμα, αν έχουν συνταχθεί παρόμοιες πράξεις χωρίς την εντολή που απαιτείται, να μην μπορεί ο Σύλλογος να διαπιστώσει τον ακριβή αριθμό τους…

Ανάμεσα στα ακίνητα που έχουν παραχωρηθεί στο Δημόσιο με αυτόν τον τρόπο, σύμφωνα με τους συμβολαιογράφους που μίλησαν στην «Εφ.Συν.», υπάρχουν ακόμη και σπίτια, όπως ένα μεγάλης αξίας νεοκλασικό που η συντήρησή του ήταν απαγορευτική, η εκμετάλλευσή του αδύνατη και η διατήρησή του ως περιουσιακού στοιχείου που δεν αποφέρει τίποτα ασύμφορη.

Η μεσαία τάξη

Ως «δομική αλλαγή» περιγράφουν αυτό που συμβαίνει με τα ακίνητα οι άνθρωποι που γνωρίζουν, δεδομένης της παγιωμένης αντίληψης και νοοτροπίας περί επένδυσης στα ακίνητα που κυριαρχεί εδώ και χρόνια στην ελληνική κοινωνία. Και όπως μας λένε δεν αφορά ανθρώπους με τεράστια περιουσία, αλλά τη μεσαία τάξη, που ήδη δυσκολεύεται να τα φέρει βόλτα με τους λογαριασμούς, τους φόρους και τώρα βλέπει για ένα ακίνητο να αλλάζει φορολογική κλίμακα και κάνει ό,τι μπορεί για να σταματήσει να συσσωρεύει οφειλές. Τι ακριβώς σημαίνει αυτή η πράξη; «Στην ουσία είναι σαν να λες στο Δημόσιο “παραιτήθηκα της ιδιοκτησίας μου και έλα να πάρεις τη νομή”, και πλέον δεν θεωρείται ότι είναι δικό σου το ακίνητο», μας λένε συμβολαιογράφοι που έχουν έρθει αντιμέτωποι με το σχετικό ενδιαφέρον των ιδιοκτητών. Ετσι βγάζουν από πάνω τους τα βάρη ακινήτων που δεν μπορούν να αξιοποιήσουν…

Τετάρτη 23 Απριλίου 2014

Τοπικές κοινωνίες και συμμετοχή

πηγή: ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
Του Γιώργου Ν. Οικονόμου*

Το μέγιστο πρόβλημα στις σημερινές κοινωνίες είναι η απουσία των ανθρώπων από την πολιτική σκηνή, όχι μόνο από τα κέντρα των αποφάσεων και τη θέσπιση των νόμων, αλλά και από διεκδικητικούς αγώνες για προάσπιση βασικών δικαιωμάτων που καθιστούν τη ζωή αξιοπρεπή και ασφαλή. Η κυρίαρχη ιδεολογία της αντιπροσώπευσης και των κομμάτων έχει διαποτίσει το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, με αποτέλεσμα οι άνθρωποι να αναθέτουν τα ουσιαστικά ζητήματα της ζωής τους σε άλλους, τους υποτιθέμενους «ειδικούς» της πολιτικής, βουλευτές, περιφερειάρχες και δημάρχους. Ομως η ιδεολογία αυτή έχει κλονιστεί μετά την παταγώδη αποτυχία των επί δεκαετίες κυρίαρχων πολιτικών και οικονομικών ελίτ να λύσουν τα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα. Με τη μεγάλη ανικανότητα και απληστία τους οι ελίτ οδήγησαν τις κοινωνίες σε πρωτοφανή κρίση, όχι μόνον οικονομική, αλλά και πολιτική, πολιτιστική, ανθρωπιστική.

Ειδικώς εν Ελλάδι το κυρίαρχο οικονομικό, μιντιακό και πολιτικό μπλοκ εξουσίας οδήγησε στην πολύπλευρη χρεοκοπία και παρακμή. Ενας βασικός λόγος γι‘ αυτό είναι η παντελής έλλειψη συμμετοχής των ανθρώπων και η πλήρης απουσία ελέγχου της εξουσίας, από τη δικαστική εξουσία αφ’ ενός και από την ίδια την κοινωνία αφ’ετέρου. Το διεφθαρμένο και ανίκανο ολιγαρχικό σύστημα έχει καταφέρει να εξασφαλίσει την ασυλία και την αυτοδιαιώνισή του, χωρίς καμία ουσιαστική κάθαρση και τιμωρία για τα μεγάλα σκάνδαλα, την τεράστια διαφθορά και τη χρεοκοπία. Τίθεται λοιπόν εκ των πραγμάτων ένα βασικό ζήτημα πολιτικού προσανατολισμού: για την έξοδο από την παρακμή απαιτείται η συμμετοχή των ανθρώπων στις αποφάσεις, στη θέσπιση των νόμων, στη διαμόρφωση του δικαίου και στον έλεγχο της εξουσίας.

Η συμμετοχή αυτή μπορεί να ξεκινήσει στις τοπικές κοινωνίες, όπου είναι πιο εύκολη, αφού τα προβλήματα είναι πιο «απλά» και δεν διακυβεύονται μεγάλα μεγέθη. Επίσης η γνώση των τοπικών ζητημάτων είναι πιο άμεση και εφικτή, οπότε η διαχείρισή τους είναι προσβάσιμη στις δυνατότητες όλων. Ταυτοχρόνως η συμμετοχή στις τοπικές κοινωνίες δημιουργεί το έναυσμα, την πείρα και τις ικανότητες για περαιτέρω ενασχόληση στην κεντρική πολιτική σκηνή. Αυτό γινόταν στους δήμους της δημοκρατικής Αθήνας τους 5ο και 4ο π.Χ. αιώνες. Οι νέοι συμμετείχαν στις κοινές υποθέσεις των τοπικών δήμων, στις αποφάσεις, στους νόμους και στην εξουσία μέσω των δημοκρατικών θεσμών, μέσω της άμεσης συμμετοχής στις συνελεύσεις και της κληρώσεως. Με εφόδιο την πείρα από τη συμμετοχή τους αυτή εισέρχονταν προετοιμασμένοι στους κεντρικούς θεσμούς της πόλεως. Αποκτούσαν δηλαδή την προπαιδεία στους τοπικούς θεσμούς και την παιδεία στους κεντρικούς.

Η άμεση συμμετοχή εξασφαλίζει αφ’ ενός την πολιτική παιδεία των πολιτών και αφ’ ετέρου αποτελεί τη βάση της (άμεσης) δημοκρατίας. Για να γίνει όμως δυνατή η συμμετοχή πρέπει τα ίδια τα άτομα να δώσουν στον εαυτό τους την ευκαιρία να συμμετάσχουν στην εξουσία, πρέπει τα ίδια να ενδιαφερθούν, να υπερβούν την ιδεολογία της αντιπροσώπευσης και του κομματισμού, της γραφειοκρατίας και της παθητικότητας, να σταματήσουν να είναι ψηφοφόροι και καταναλωτές κομματικών υποπροϊόντων. Το μέγιστο πολιτικό ζήτημα είναι το πώς θα πεισθούν τα άτομα να λάβουν για τον σκοπό αυτό πρωτοβουλίες, οι οποίες να έχουν βάση την αυτοσυγκρότηση και τον αυτοπροσδιορισμό. Κάθε προσπάθεια πρέπει να συντείνει προς αυτόν τον σκοπό. Κατ’ επέκταση, οι πολιτικές ομάδες, οργανώσεις και κινήσεις που δεν έχουν ως πλαίσιο και δραστηριότητα αυτή την προοπτική είναι «προγραμματισμένες» να ενσωματωθούν στο κυρίαρχο γραφειοκρατικό ολιγαρχικό σύστημα, για να εξασφαλίσουν τα δικά τους ιδιοτελή συμφέροντα και όχι το κοινό συμφέρον – πράγμα που έχει γίνει μέχρι σήμερα. Πράγματι, οι τοπικοί άρχοντες έχουν μόνη μέριμνα την επόμενη επανεκλογή τους, γι’ αυτό βυθίζονται στη διαφθορά και στις πελατειακές σχέσεις, με αποτέλεσμα όλοι σχεδόν οι δήμοι να είναι καταχρεωμένοι (το χρέος τους ήταν 2 δισ. ευρώ το 2012).

Από την άλλη, εκεί όπου κάποιες τοπικές κοινωνίες αντιστέκονται στο κυρίαρχο ρεύμα, προσπαθώντας να χαράξουν έναν άλλον δρόμο, ιδίως μετά τη λαίλαπα του «Καλλικράτη», οι κομματικές, οι μιντιακές και οι κρατικές συντεχνίες ασκούν συκοφαντική πολεμική. Τέτοια παραδείγματα υπήρξαν στην Κερατέα, στις Σκουριές και στο Βελβεντό Κοζάνης. Οι κάτοικοι του Βελβεντού από το 2010 έχουν αρνηθεί, μέσα από λαϊκές συνελεύσεις και δημοψηφίσματα, να ενταχθούν στον «Καλλικράτη». Το ίδιο έκαναν και τον περασμένο Μάρτιο που αποφάσισαν πάλι με μεγάλη πλειοψηφία (73,4%) να μη συμμετάσχουν στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές του Μαΐου 2014. Εν τούτοις κάποιοι δημοσιογράφοι, αντιπεριφερειάρχες και δήμαρχοι, που έχουν ωφεληθεί από τους κομματικούς μηχανισμούς, προσπαθούν να διασπάσουν την ενότητα των κατοίκων και να κάμψουν τον αγώνα τους. Στην περίπτωση αυτή είναι εμφανής η κομματοκρατική λογική που απεχθάνεται τη βούληση των ανθρώπων και πολεμάει με όλα τα μέσα τη μόνη δημοκρατική οδό: τις λαϊκές συνελεύσεις και τα δημοψηφίσματα. Είναι εμφανής η ολιγαρχική αντίληψη που διέπει τα κόμματα προς εξυπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων και όχι της κοινότητας. Γι’ αυτό φοβούνται τη συμμετοχή των ανθρώπων και τον έλεγχό τους. Ομως οι μάχες κερδίζονται με ενότητα, υπομονή και επιμονή.

*Δρ Φιλοσοφίας

Τετάρτη 16 Απριλίου 2014

Η ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ ΣΧΕΣΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ

του Νίκου Σκουλή

ΠΩΣ Η ΑΕΙΦΟΡΟΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΟΙΝΟ ΚΤΗΜΑ.

Στις 26.04.2014, πρόκειται να διεξαχθεί στην Ύδρα ημερίδα με θέμα "Προστασία Παραδοσιακών Οικισμών & Σύγχρονος Αρχιτεκτονικός Σχεδιασμός". 
Η ημερίδα διοργανώνεται από την  ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ Περιβάλλοντος & Πολιτισμού.

Είναι εξαιρετικά σημαντικό τέτοιες ή παρόμοιες εκδηλώσεις να έχουν πλατιά λαϊκή απήχηση και αποδοχή.
Η προστασία και διατήρηση της μοναδικότητας της Ύδρας, είναι, πρωτίστως, υπόθεση όσων ζούν και δραστηριοποιούνται στο νησί. 
Η εμπέδωση της διαλεκτικής σχέσης και αλληλεπίδρασης οικονομικής ανάπτυξης, ποιότητας ζωής και προστασίας του περιβάλλοντος
 -φυσικού και πολιτιστικού / οικιστικού- του νησιού, αποτελεί σημαντικό ζητούμενο, κομβικής σημασίας για το παρόν και το μέλλον του Τόπου και των ανθρώπων του.   
Εξίσου σημαντική είναι η γνώση, από όλους, του θεσμικού πλαισίου και των νομοθετημάτων που διέπουν ειδικά την προστασία του μνημειακού οικισμού και του νησιού της Ύδρας.
Ταυτοχρόνως, μείζονος σημασίας, είναι η ορθή και ψύχραιμη πληροφόρηση για τις νομολογιακές εξελίξεις σε σχέση με την ερμηνεία και εφαρμογή των ως άνω διατάξεων απο τα Δικαστήρια και κυρίως από το Συμβούλιο της Επικρατείας.
Οι αποφάσεις αυτές και ο νομολογιακός προσανατολισμός του ΣτΕ είναι σημαντικό να παρουσιάζονται στους μη νομικούς, επιστήμονες, αρχαιολόγους, μηχανικούς, αρχιτέκτονες, τεχνίτες αλλά και στο ευρύ κοινό του Τόπου με τρόπο εύληπτο και απροκατάληπτο.
Η ενημέρωση εξαλείφει τις προκαταλήψεις και αίρει τις παρεξηγήσεις. Δίνει σιγουριά.
Το θέμα αφορά και επηρεάζει όλους τους ανθρώπους που ζούν ή αγαπούν το νησί. 
Υπάρχει έντονη αμηχανία και αβεβαιότητα για την προσέγγιση και τον νομολογιακό προσανατολισμό του ΣτΕ. Μάλιστα επιχειρούνται ερμηνείες της πρόσφατης υπ'αριθ. 978/2012 απόφασης του Ε' τμήματος του ΣτΕ, που αφορά άμεσα την Ύδρα (υπόθεση στο Αυλάκι), κατά περίπτωση.
Κυρίως όμως αναδύεται και αναδεικνύεται μια αβεβαιότητα ως προς την έκταση και ένταση της προστασίας, καθώς κανείς δεν γνωρίζει πραγματικά "τους όρους του παιχνιδιού".
Αυτό θα λυνόταν μέσα από την υιοθέτηση και εφαρμογή ξεκάθαρων κριτηρίων, αρχών και διατάξεων  γενικής εφαρμογής.
Για κάποιο "μαγικό" λόγο, οι διατάξεις αυτές δεν έχουν υιοθετηθεί, παρά την ύπαρξη της νομοθετικής πρόβλεψης του Ν.3028/2002 (αρχαιολογικός νόμος) για έκδοση σχετικού Προεδρικού Διατάγματος. 
Σημαντικό επίσης αναδεικνύεται και το ζήτημα της διάσωσης και  αποκατάστασης του εσωτερικού του Υδραίικου Σπιτιού, δηλαδή της "ψυχής" της αρχιτεκτονικής του νησιού, που συνδιαλέγεται αρμονικά και άρρηκτα με τα προστατευόμενα κελύφη. 
Η προστασία της Ύδρας δεν μπορεί να είναι αποσπασματική ούτε να αποτελεί πεδίο αντιπαράθεσης μεταξύ υπηρεσιών και πολιτών ή μεταξύ ενδιαφερομένων, ομάδων, φορέων.
Πολύ περισσότερο δεν μπορεί να γεννά διαχωρισμούς σε "ευαίσθητους" και μη. 
Όσο το θεσμικό πλαίσιο παραμένει ανεπαρκές στο επίπεδο της διοικητικής λειτουργίας και εφαρμογής του και όσο οι επιχειρηματικοί σχεδιασμοί ή η οικονομική ανάπτυξη εμφανίζονται ως στοιχεία αντιθετικά με το ζητούμενο της αποτελεσματικής προστασίας του νησιού τόσο το πρόβλημα θα παραμένει.
Και αυτό το πρόβλημα δεν λύνεται μόνο με διαλέξεις, παρά την αξία και σημασία τους.   


Νικόλας Σκουλής
Δικηγόρος

Κυριακή 23 Μαρτίου 2014

Μισώ τους αδιάφορους.

Του Αντόνιο Γκράμσι
πηγή: alfavita.gr

«Μισώ τους αδιάφορους. Πιστεύω ότι το να ζεις σημαίνει να εντάσσεσαι κάπου. Όποιος ζει πραγματικά δεν μπορεί να μην είναι πολίτης και ενταγμένος. Η αδιαφορία είναι αβουλία, είναι παρασιτισμός, είναι δειλία, δεν είναι ζωή. Γι’ αυτό μισώ τους αδιάφορους. Η αδιαφορία είναι το νεκρό βάρος της ιστορίας. Η αδιαφορία δρα δυνατά πάνω στην ιστορία. Δρα παθητικά, αλλά δρα. Είναι η μοιρολατρία. Είναι αυτό που δεν μπορείς να υπολογίσεις. Είναι αυτό που διαταράσσει τα προγράμματα, που ανατρέπει τα σχέδια που έχουν κατασκευαστεί με τον καλύτερο τρόπο. Είναι η κτηνώδης ύλη που πνίγει την ευφυΐα.
Αυτό που συμβαίνει, το κακό που πέφτει πάνω σε όλους, συμβαίνει γιατί η μάζα των ανθρώπων απαρνείται τη βούλησή της, αφήνει να εκδίδονται νόμοι που μόνο η εξέγερση θα μπορέσει να καταργήσει, αφήνει να ανέβουν στην εξουσία άνθρωποι που μόνο μια ανταρσία θα μπορέσει να ανατρέψει. Μέσα στη σκόπιμη απουσία και στην αδιαφορία λίγα χέρια, που δεν επιτηρούνται από κανέναν έλεγχο, υφαίνουν τον ιστό της συλλογικής ζωής, και η μάζα είναι σε άγνοια, γιατί δεν ανησυχεί. Φαίνεται λοιπόν σαν η μοίρα να συμπαρασύρει τους πάντες και τα πάντα, φαίνεται σαν η ιστορία να μην είναι τίποτε άλλο από ένα τεράστιο φυσικό φαινόμενο, μια έκρηξη ηφαιστείου, ένας σεισμός όπου όλοι είναι θύματα, αυτοί που τον θέλησαν κι αυτοί που δεν τον θέλησαν, αυτοί που γνώριζαν κι αυτοί που δεν γνώριζαν, αυτοί που ήταν δραστήριοι κι αυτοί που αδιαφορούσαν. Κάποιοι κλαψουρίζουν αξιοθρήνητα, άλλοι βλαστημάνε χυδαία, αλλά κανείς ή λίγοι αναρωτιούνται: αν είχα κάνει κι εγώ το χρέος μου, αν είχα προσπαθήσει να επιβάλλω τη βούλησή μου, θα συνέβαινε αυτό που συνέβη;
Μισώ τους αδιάφορους και γι’ αυτό: γιατί με ενοχλεί το κλαψούρισμά τους, κλαψούρισμα αιωνίων αθώων. Ζητώ να μου δώσει λογαριασμό ο καθένας απ’ αυτούς με ποιον τρόπο έφερε σε πέρας το καθήκον που του έθεσε και του θέτει καθημερινά η ζωή, γι’ αυτό που έκανε και ειδικά γι’ αυτό που δεν έκανε. Και νιώθω ότι μπορώ να είμαι αδυσώπητος, ότι δεν μπορώ να χαλαλίσω τον οίκτο μου, ότι δεν μπορώ να μοιραστώ μαζί τους τα δάκρυά μου.
Είμαι ενταγμένος, ζω, νιώθω ότι στις συνειδήσεις του χώρου μου ήδη πάλλεται η δραστηριότητα της μελλοντικής πόλης, που ο χώρος μου χτίζει. Και μέσα σ’ αυτήν την πόλη η κοινωνική αλυσίδα δεν βαραίνει τους λίγους, μέσα σ’ αυτήν κάθε συμβάν δεν οφείλεται στην τύχη, στη μοίρα, μα είναι ευφυές έργο των πολιτών. Δεν υπάρχει μέσα σ’ αυτήν κανείς που να στέκεται να κοιτάζει από το παράθυρο ενώ οι λίγοι θυσιάζονται, κόβουν τις φλέβες τους. Ζω, είμαι ενταγμένος. Γι’ αυτό μισώ αυτούς που δεν συμμετέχουν, μισώ τους αδιάφορους».


Κυριακή 9 Μαρτίου 2014

Όλοι Μαζί (άρθρο του Νίκου Σκουλή)

Ο Τόπος μας βαδίζει στις προσεχείς Δημοτικές Εκλογές υπό συνθήκες πολυδιάσπασης και αβεβαιότητας.
Η πολυδιάσπαση εκφράζεται μέσα από την πλειάδα των υποψηφίων για το αξίωμα του Δημάρχου Ύδρας, που ακολουθείται από δεκάδες υποψήφιους δημοτικούς συμβούλους.
Η φαινομενική αντιπροσωπευτικότητα αυτής της συνθήκης, δεν μπορεί να κρύψει την ενδημική, σε περιόδους κρίσεως, αδυναμία συνεννόησης και παραδοχής όσων συνδέουν και συνέχουν και όχι όσων διαιρούν.
Η αβεβαιότητα εκφράζεται μέσα από το ερώτημα που βρίσκεται στα χείλη κάθε Υδραίου. Και Υδραίος δεν είναι οποίος διαθέτει "βιολογικούς" δεσμούς με τον Τόπο, αλλα ηθικούς, ψυχικούς και συναισθηματικούς κατά το "και το των [Υδραίων] όνομα πεποίηκε μηκέτι του γένους, αλλά της διανοίας δοκείν είναι, και μάλλον [Υδραίους] καλείσθαι τους της παιδεύσεως της ημετέρας, ή τους της κοινής φύσεως μετέχοντας».

Το ερώτημα "ποίος, πράγματι, αξίζει να είναι Εκπρόσωπός μας και να διοικήσει -ως τέτοιος- το Δήμο και τις Υποθέσεις του", είναι ερώτημα που βρίσκεται πίσω από το μυαλό κάθε Υδραίου. Πιστεύω ακόμα και των ίδιων των υποψηφίων.
Και το ερώτημα αυτό δεν απαντιέται μέσα από την πλειάδα των υποψηφίων, παρά την αξία των προσώπων. Μάλλον επιτείνεται. Και κάτω από αυτό, πιθανώς,  υπολανθάνουν η απογοήτευση, η αδιαφορία, η βαρυθυμία, η απερισκεψία, η αντίδραση, η καχυποψία, ίσως κάπου και προσωπικές φιλοδοξίες ή υπολογισμοί. Αυτά όμως, ως κριτήρια ή κίνητρα έκφρασης ή εκδήλωσης της εκλογικής βούλησης, του εκλέγειν και εκλέγεσθαι, σε τόσο κρίσιμες στιγμές, είναι μάλλον ακατάλληλα.

Ο Τόπος έχει ανάγκη από συστράτευση, ενότητα και συνεννόηση. Η ευθύνη όλων των Υδραίων είναι μεγάλη. Τόσο όσων ζουν στον Τόπο όσο και όσων έχουν τον Τόπο μέσα τους, κάθε μέρα, όπου αλλού και αν βρίσκονται.

Λύσεις υπάρχουν. Χρειάζεται γνώση και βούληση.
Μια στρατηγική κατανομής των Πεδίων Δράσης, υπό μορφή Διοίκησης και Διαχείρισης Έργου με επικεφαλής Διαχειριστές Έργου υπό την επίβλεψη των εκλεγμένων αντιπροσώπων, είναι εφικτή. Σχεδιασμός, προγραμματισμός, οργάνωση, συμμετοχικότητα, έλεγχος, προσωπική ευθύνη, χρονοδιαγράμματα και διαφάνεια σε κάθε Πεδίο Δράσης. Πρακτικές λύσεις. Εντοπισμός και αξιοποίηση των Πόρων, φυσικών, οικονομικών και ανθρωπίνων.

Οι βασικοί άξονες διοίκησης, οι ανάγκες και τα προβλήματα αποτελούν κοινό τόπο. Πάνω σε αυτά μπορεί να υπάρξει "Προγραμματική Συμφωνία" με ευρεία συμμετοχή και υποστήριξη.
Και η "Προγραμματική Συμφωνία" είναι ευθύνη όλων. Πρωτίστως όμως είναι ευθύνη όσων ήδη μετέχουν ενεργά στα κοινά ή επιθυμούν και μπορούν να έχουν Δημόσιο Λόγο. Πιστεύω ότι όλοι το γνωρίζουν και το αποδέχονται. Άλλοι ενδόμυχα, άλλοι δημόσια.
Ένα Νέο Μοντέλο συνεννόησης και επιλογής Επικεφαλής/Εκπροσώπου/

Διαχειριστή και Συνεργατών/Συμβούλων, ένα Νέο Μοντέλο Διοίκησης είναι τόσο δύσκολο όσο και αναγκαίο.
Χρόνος υπάρχει.


Ευχαριστώ εκ των προτέρων για τη δημοσίευση.

Νικόλας Σκουλής
Δικηγόρος 


Παρασκευή 7 Μαρτίου 2014

Αυτοδιοίκηση στην υπηρεσία του Μνημονίου ή των πολιτών;

πηγή: ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
Της Ολγας Γεροβασίλη*

Ενας λαϊκός θεσμός με ισχυρή παράδοση, όπως η Τοπική Αυτοδιοίκηση, όπου θα έπρεπε να ανθούν η συμμετοχή και η δημοκρατία, αφού στραγγαλίστηκε από τις μνημονιακές πολιτικές, κατέστη ένας βραχίονας του κρατικού μηχανισμού. Γιατί οι ΟΤΑ, ως όπλο των «κάτω», έπρεπε οπωσδήποτε να αποδυναμωθούν. Ετσι, ξεκίνησε μια συστηματική απόπειρα αποδόμησής τους τόσο στο ηθικό επίπεδο, μέσω του πελατειακού συστήματος και της διαφθοράς, όσο και στο θεσμικό επίπεδο μέσω του «Καλλικράτη» και στο λειτουργικό επίπεδο, αρχικά μέσω της παρακράτησης πόρων, εν συνεχεία μέσω της αναντιστοιχίας πόρων και αρμοδιοτήτων και εσχάτως μέσω των τεράστιων περικοπών. Κι αφού «σάπισαν», ήρθαν το Μνημόνιο και οι Φούχτελ να τους «εξυγιάνουν» με τρόπο αποικιοκρατικό και αφυδατωμένο από τη δημοκρατική τους ουσία αλλά και από την οικονομική τους δυνατότητα. Τα ελάχιστα διαθέσιμα που απέμειναν ελέγχονται, τώρα, από το νεοσύστατο «Οικονομικό Παρατηρητήριο» Αυτοδιοίκησης και την τρόικα, περιορίζοντας σημαντικά και τις αρμοδιότητές τους, όπως τους σχολικούς φύλακες, τη δημοτική αστυνομία, την καθαριότητα και ανακύκλωση, που περνούν στους «εθνικούς εργολάβους».

Η Τοπική Αυτοδιοίκηση έχει καταστεί, φανερά πλέον, ένας ιμάντας μεταβίβασης της κεντρικής εξουσίας στην περιφέρεια, αναπαράγοντας την κεντρική γραφειοκρατία και τη διαφθορά στο τοπικό επίπεδο. Δεν είναι τυχαίο ότι οι πόροι του ΕΣΠΑ κατευθύνονται σε αντιπαραγωγικές δραστηριότητες που σχεδιάζονται στο πλαίσιο αναπαραγωγής του πελατειακού κράτους, κυρίως εκτός των οργάνων της Αυτοδιοίκησης. Επίσης, οι δομές αλληλεγγύης λειτουργούν τυπικά με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις. Κι αυτό γιατί η Τοπική Αυτοδιοίκηση δεν απευθύνεται, πια, άμεσα στους πολίτες, ούτε στη συνείδηση της συλλογικότητας, της αλληλεγγύης και του συνανήκειν, δηλαδή στην τοπική ταυτότητα, αντίθετα επιχειρεί να τους χειραγωγήσει, απομονώνοντάς τους σε μια θλιβερή ατομικότητα που καταλήγει στην αποπολιτικοποίηση, στην περαιτέρω διείσδυση των πελατειακών σχέσεων και στην «αποκεντρωμένη διαφθορά».

Με αυτά τα δεδομένα και ενόψει των εκλογών στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, οι άνθρωποι που θα επιλεγούν να την υπηρετήσουν σ’ αυτή την κρίσιμη οικονομική και πολιτική συγκυρία οφείλουν να παρέχουν τα εχέγγυα επιστροφής του θεσμού στις λαϊκές του αναφορές, τότε που αποτελούσε το αντίβαρο στις αδικίες του κεντρικού πολιτικού συστήματος. Η Αυτοδιοίκηση πρέπει να ξαναγίνει ο αμεσοδημοκρατικός εκείνος θεσμός που θα οργανώνει τις τοπικές και περιφερειακές συλλογικότητες, την αντίστασή τους και τους αγώνες τους στα πεδία της ανάπτυξης, της οικολογίας, της αλληλεγγύης και της ανθρωπιάς. Υπ’ αυτή την οπτική, το δίλημμα των εκλογών για τους ΟΤΑ τον προσεχή Μάιο είναι αν θέλουμε μια Αυτοδιοίκηση χωρίς πόρους και αρμοδιότητες, που θα υπακούει στην πολιτική του Μνημονίου, της λιτότητας και της ανθρωπιστικής καταστροφής, ή αν επιθυμούμε μια Αυτοδιοίκηση των πολιτών, που θα ανατρέψει το Μνημόνιο και τις ολέθριες συνέπειές του, διαμορφώνοντας, συγχρόνως, τη συλλογική αντίσταση απέναντι στους νεοαποικιοκράτες δανειστές και τους εγχώριους υποστηρικτές τους.

Είναι εμφανές ότι εμείς επιλέγουμε αποφασιστικά και κατηγορηματικά τη δεύτερη πλευρά του διλήμματος. Οι πόλεις και τα χωριά μας αντιμετωπίζουν πολλά και σύνθετα, παλιά και νέα προβλήματα. Βέβαια, τα τοπικά προβλήματα δεν είναι αποκλειστικά τοπικά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το πρόβλημα που προέκυψε με την αιθαλομίχλη. Η εμμονή της κυβέρνησης να διατηρεί στα ύψη (λόγω φορολογίας) την τιμή του πετρελαίου θέρμανσης οδηγεί τους πολίτες σε ανορθόδοξους τρόπους θέρμανσης που επιβαρύνουν υπέρμετρα το περιβάλλον και θέτουν σε κίνδυνο τη ζωή τους. Τα προβλήματα δεν είναι μόνο ελληνικά ή ευρωπαϊκά, είναι παγκόσμια. Δικιά μας ευθύνη είναι να βρούμε στο τοπικό επίπεδο τις νησίδες ανάπτυξης και ανθρωπιάς που θα μας επιτρέψουν να αλλάξουμε τις συνθήκες κι έτσι να γίνουμε κίνητρο και δύναμη για πολύ περισσότερους απ’ όσους άμεσα επηρεάζονται από την πολιτική και τη δράση μας.

Εξάλλου, οι άνθρωποι, ανυπεράσπιστοι μπροστά στην παγκόσμια οικονομική δίνη, κρατιούνται πιο σφιχτά από τους εαυτούς τους, δηλαδή από το τοπικό, εκεί όπου έμαθαν να βρίσκουν την ταυτότητά τους και τα νοήματα της ζωής τους. Γι’ αυτό και η πολιτική μας θα έχει ως επίκεντρο την τοπικότητα, συνδυάζοντάς την με το υπερτοπικό και κάνοντας όσο πιο ανώδυνες γίνεται τις οδύνες της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, μέχρι την πλήρη εξάλειψή της. Γιατί, ναι, ο άνθρωπος ματώνει, αλλά με εφαλτήριο τις πληγές του, τη συνειδητοποίηση των αιτιών τους και τη συλλογικά οργανωμένη δημιουργική αντίστασή του, μπορεί και πρέπει να οραματίζεται και να χτίζει τα γερά θεμέλια ενός νέου κόσμου.

* Βουλευτής Αρτας ΣΥΡΙΖΑ και υποψήφια περιφερειάρχης Ηπείρου

Κυριακή 12 Ιανουαρίου 2014

Guardian: «Λίγοι άκουγαν μια νεαρή Ελληνίδα, πριν πεθάνει. Θα την ακούσουμε τώρα;

πηγή: lefteria - news
από: left.gr
Ένα εξαιρετικό άρθρο του Guardian για το ένα εκ των δυο κοριτσιών που χάθηκαν άδικα στο δυστύχημα των Μαλγάρων με το ΚΤΕΛ Αιτωλοακαρνανίας.

«Λίγοι άκουσαν μια νεαρή Ελληνίδα, πριν πεθάνει. Θα την ακούσουμε τώρα;» είναι ο τίτλος του άρθρου του Alex Andreou στη βρετανική Guardian. Ακολουθεί η μετάφραση από το lefteria - news:
H Ειρήνη Τριανταφύλλου, μία έξυπνη, νεαρή γυναίκα , που συμμετείχε στα κοινά σκοτώθηκε σε δυστύχημα. Πέντε χρόνια πριν, έγραψε τις ελπίδες και τα όνειρά της
Την Τετάρτη, ένα πούλμαν που μετέφερε μια ομάδα νεαρών φοιτητών, κατά μήκος ενός ελληνικού αυτοκινητόδρομου κοντά στα Μάλγαρα, συγκρούστηκε με ένα φορτηγό. Πολλοί τραυματίστηκαν, δύο νέες γυναίκες έχασαν τη ζωή τους. Η Αγγελική Γρανίτσα, 21 ετών, και η Ειρήνη Τριανταφύλλου, 23 ετών. Όσο φωτεινότερο είναι το κερί, τόσο βαθύτερο φαίνεται το σκοτάδι που ακολουθεί, όταν σβήσει.
Η Ειρήνη, έγραψε ένα δοκίμιο για την κατάσταση στην Ελλάδα, όταν ήταν 18 ετών, ακριβώς πριν χτυπήσει η κρίση, το οποίο δημοσιεύθηκε σε μια τοπική εφημερίδα. Μετέφρασα μια συντομευμένη εκδοχή του κομματιού της. Λίγοι την άκουγαν ενώ ήταν ζωντανή. Θα την ακούσουμε τώρα;
"Τα όνειρά μου είναι η προϋπόθεση ή η βάση - αν θέλετε – της επανάστασής μου. Αφήστε με λοιπόν, να ονειρεύομαι.. Εξάλλου η πραγματικότητα που μου προτείνετε δεν είναι και τόσο δελεαστική.
Όλοι μας, αλλά κυρίως όλοι σας, παγιδευμένοι στις υπερβολικές απαιτήσεις των καιρών, στις υπέρμετρες φιλοδοξίες, στον υπερκαταναλωτισμό, έχουμε ξεχάσει την αξία και την δύναμη που κρύβει μέσα του το χάδι, ο ζεστός λόγος, η κουβεντούλα με το φίλο. Πότε επικοινωνήσατε τελευταία φορά με ένα φίλο σας; Πότε ήταν η τελευταία φορά που μιλήσατε χωρίς ενδοιασμούς για όσα σας απασχολούν;
Γίνατε εσωστρεφείς, θέλοντας να προφυλαχτείτε από τα προβλήματα τρίτων, γιατί είναι τόσα τα δικά σας, που δεν μπορείτε να σηκώστε κι άλλο βάρος. Γίνατε ένα μοναχικό άτομο που ψάχνετε φιλίες μέσω ηλεκτρονικών δρόμων. Η φιλία απόκτησε το δικό της e-mail στο ίντερνετ!
Εργασία και εγκλεισμός στο σπίτι κατά τις εργάσιμες ημέρες και διασκέδαση με φορτσαρισμένη ιλαρότητα το Σαββατόβραδο, αυτό είναι το πρόγραμμά σας. Α, ξέχασα, θέλετε να βελτιώσετε την εξωτερική σας εμφάνιση και καταφεύγετε σε γυμναστήρια και ινστιτούτα αδυνατίσματος, αυτοαναιρώντας την προσπάθειά σας με υπερκατανάλωση φαγητού και οινοπνευματωδών ποτών.
Δεν χαρακτηρίζεστε από συνέπεια και αλληλεγγύη απέναντι σε φίλους και συγγενείς. Παγιδεύεστε στον απομονωτισμό του προσωπικού σας συμφέροντος, ζώντας μόνοι ακόμα και μέσα στις συντροφιές. Έχετε περιορίσει τις πολιτικές και συνδικαλιστικές σας δραστηριότητες, στις αναγκαίες και ωφελιμιστικές.
Και μέσα σ' όλη αυτή τη σύγχυση, βρίσκετε χρόνο και διάθεση παίρνοντας και το κατάλληλο ύφος να μας κριτικάρετε, με την «αγωνία» και το «ενδιαφέρον» ζωγραφισμένο στο πρόσωπό σας.
Για σας είμαστε οι καλοπερασάκηδες, οι οκνηροί, οι χωρίς προβληματισμούς νέοι, το δυσοίωνο αύριο στα χέρια του οποίου δεν θέλετε να παραδώστε τον κόσμο (από πότε γίνεται παράδοση και παραλαβή του χάους;).
Μέσα σ' αυτό το κλίμα και τις λιβελογραφικές κορόνες σας, επιτρέψτε μου να ονειρεύομαι.
Ονειρεύομαι μια γειτονιά, στενό δρομάκι και ζεστοί άνθρωποι. Χαμόγελα και πίκρες και χέρια που σ' αγκαλιάζουν και κάνουν περισσότερα τα πρώτα και λιγότερες τις δεύτερες.
Ονειρεύομαι να «μάθω γράμματα, να γίνω άνθρωπος» όπως λέει και η γιαγιά μου. Να μάθω γράμματα, για να ανοίξει το μυαλό μου και τα μάτια της ψυχής μου και μ' αυτά να αντικρίζω τον κόσμο και τον άνθρωπο.
Ονειρεύομαι να ασκήσω το επάγγελμα που μ' αρέσει, χωρίς να χρειαστεί να «φιλήσω κατουρημένες ποδιές» ή να περάσω από γραφεία πολιτικών, πολιτευόμενων, γραμματέων και γραμματικών.
Ονειρεύομαι να φτιάξω τη δική μου οικογένεια και να μεγαλώσω τα παιδιά μου με τις αρχές και τις αξίες που οι δικοί μου γονείς έδωσαν σε μένα, για να στηρίξω πάνω σ' αυτές την ψυχή μου, το μυαλό και τη ζωή μου.
Ονειρεύομαι να έχω δίπλα μου ανθρώπους αληθινούς, που θα μ' αγαπάνε και θα τους αγαπώ ελεύθερα και κατ' επιλογήν μου.
Ονειρεύομαι να μην ντρέπομαι ως πολίτης, να μη σκύβω το κεφάλι, αλλά να φιλοκαλώ μετ' ευτελείας και να ζω άνευ καχυποψίας.
Ονειρεύομαι να χρησιμοποιώ τη γλώσσα για να λέω «τα σύκα - σύκα και τη σκάφη - σκάφη» και όχι να «κρύβω λόγια».
Ονειρεύομαι μ' αυτές τις συντεταγμένες να δημιουργήσω το δικό μου κόσμο, τον μικρό και μέγα.
Έχω κλείσει τα αυτιά μου στα κατηγορώ, στη δήθεν συμπάθεια, στη δήθεν επαναστατική διάθεση και ειλικρίνεια και ανιδιοτέλεια και δουλεύω - δουλεύω, για να κάνω τα όνειρά μου πραγματικότητα.
Η επανάστασή μου έχει αρχίσει... 
Την ακούτε;"
Η οικογένεια της Ειρήνης δώρισε τα όργανά της. "Πάρτε ό,τι όργανα νομίζετε... Με όλη μου την καρδιά...” , είπε η μητέρα της. Μια σειρά από εγχειρήσεις που αλλάζουν ζωές άρχισαν να κανονίζονται γρήγορα: δύο νέοι άνθρωποι που πάσχουν από κερατόκωνο, μια πάθηση που καταστρέφει σιγά-σιγά την όραση, θα λάβουν τους κερατοειδείς της Ειρήνης.
 Ίσως, όταν ανοίξουν τα μάτια τους, θα δουν τον κόσμο με τόση σαφήνεια και θάρρος, όπως έκανε και εκείνη. Ίσως, όταν και εμείς ανοίξουμε τα δικά μας, να τον δούμε έτσι επίσης.

Σάββατο 11 Ιανουαρίου 2014

Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες;

Του Μανόλη Ντουντουνάκη
πηγή: ΑΥΓΗ

Τα τελευταία χρόνια βιώνουμε τη γερμανική επέλαση, ειρηνική κυριαρχία κατά άλλους, στην Ευρώπη. Τα χρήματα πια δεν έρχονται από την Αμερική, όπως μεταπολεμικά, αλλά από τη γερμανοκρατούμενη Ευρώπη, που απαιτεί «μεταρρυθμίσεις» προς όφελός της, και ζητεί «γην και ύδωρ» από τον φτωχό, υπερχρεωμένο ευρωπαϊκό Νότο. Τα θέλουν όλα: οικόπεδα «φιλέτα», «πρώην» κραταιές επιχειρήσεις, έλεγχο της κρατικής μηχανής, "deals" για τις γερμανικές εταιρείες.
Στην Ελλάδα, μετά τον «ανίκανο» να αντισταθεί στις πιέσεις Γ.Α. Παπανδρέου, έχουμε το δίδυμο της συγκυβέρνησης με νεοφιλελεύθερη ατζέντα και πλήρη υποταγή στις απαιτήσεις των ξένων δανειστών. Ανήμποροι να αντιληφθούν το διακύβευμα, οδηγούν τη χώρα σε μισθούς Βαλκάνιων, σε εργασιακό μεσαίωνα, στη μεγαλύτερη ανεργία ανεπτυγμένης χώρας στον κόσμο, διαλύουν κάθε δομή κοινωνικού κράτους (υγεία - παιδεία - αυτοδιοίκηση), καλλιεργούν την ξενοφοβία, τον ρατσισμό και εγκαθιδρύουν αστυνομοκρατούμενο κράτος.
Γινόμαστε, κατά τα πρότυπα της Τουρκίας την προηγούμενη δεκαετία, η φθηνότερη ευρωπαϊκή χώρα μαζικού τουρισμού. Κραταιές, κρατικές και μη, επιχειρήσεις όπως οι τηλεπικοινωνίες, το νερό, η διαχείριση των απορριμμάτων, η ενέργεια, ο ορυκτός πλούτος της χώρας, παραδίδονται σε ξένες εταιρείες. Η αναιμική ανάπτυξη, που πιθανώς θα έρθει από το 2016, θα είναι ανάπτυξη για τους λίγους, τους ισχυρούς, τις ξένες εταιρείες. Παράλληλα όμως θα συνεχίζεται η φτωχοποίηση του λαού μας και πιθανώς θα εμφανιστούν ακόμα και φαινόμενα εκπόρνευσης της νεολαίας μας, όπως στη Ρουμάνια του Τσαουσέσκου.
Είναι αναγκαίο λοιπόν τόσο στην Ευρώπη όσο και στη χώρα μας να υπάρξει αντίσταση - αντίδραση στην ακολουθούμενη πολιτική. Χρειαζόμαστε ένα ισχυρό πανευρωπαϊκό μήνυμα ενάντια στη λιτότητα, υπέρ της ανάπτυξης για τους εργαζόμενους, υπέρ της Ευρώπης των λαών.
Στη χώρα μας προωθείται έντονα από τα ΜΜΕ η νεκρανάσταση της λεγόμενης Κεντροαριστεράς. Όλοι, όμως, ξέρουμε για τα εκτεταμένα φαινόμενα διαφθοράς, πλουτισμού και συναλλαγής που κυριάρχησαν στον χώρο της λεγόμενης «Κεντροαριστεράς» και διάβρωσαν το σύνολο σχεδόν του στελεχικού δυναμικού της. Ακόμα όμως και τα ηθικά στελέχη δε συγκρούστηκαν με συμφέροντα, δεν δρομολόγησαν θεσμικές αλλαγές, δεν βγήκαν από το μονοπάτι που τους υπέδειξαν, όντες σε θέσεις ευθύνης.
Στη χώρα μας είναι επιτακτική ανάγκη η σύγκρουση με το παρελθόν και τους εκφραστές του, η προώθηση μεταρρυθμίσεων προς όφελος της κοινωνίας, της χώρας και του λαού μας, η ειρηνική μεταρρύθμιση θεσμών και δομών του κράτους, ανάλογες εκείνων του Τρικούπη και του Βενιζέλου, και η σθεναρή αντίσταση - αντίδραση στις επιθυμίες των ξένων δανειστών μας.
Η χώρα μας χρειάζεται επενδύσεις παραγωγικής ανασυγκρότησης, επανίδρυση του κράτους, τομές στη φορολογία εισοδήματος και κεφαλαίου, αλλαγές σε υγεία, παιδεία, αυτοδιοίκηση, μα πάνω απ' όλα χρειάζεται να ξανάρθει το χαμόγελο στα χείλη μας, η ελπίδα στην καρδιά μας, ότι μια νέα πορεία είναι εφικτή.
Μήπως πρέπει να πιστέψουμε ξανά όλοι ότι η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες;

Κυριακή 5 Ιανουαρίου 2014

Όταν η ιστορία άλλαξε στρατόπεδο

πηγή: left.gr

Γιατί έριξε ο Καίσαρ τη δημοκρατία; Διότι, όπως όλοι, αγαπούσε την εξουσία.
Ιστορία είναι η αφήγηση γεγονότων. Η χρησιμότητα που της αποδίδεται διαφέρει από εποχή σε εποχή. Άλλοτε δίναμε έμφαση στα σταθερά στοιχεία, τώρα δίνουμε έμφαση στα στοιχεία που αλλάζουν. Στο μεταξύ, προέκυψε μια γενική αλλαγή του τρόπου σκέψης. Ώς τα τέλη του 18ουαιώνα όλοι νόμιζαν ότι τα είδη δεν αλλάζουν. Έκτοτε μάθαμε ότι αλλάζουν. Στην ανθρώπινη ιστορία οι συνέπειες της αλλαγής υπήρξαν επίσης εντυπωσιακές.
Γιατί έριξε ο Καίσαρ τη δημοκρατία; Διότι, όπως όλοι, αγαπούσε την εξουσία. Γιατί τότε να γίνει αυτοκράτορας αυτός ειδικά, όχι κάποιος άλλος; Η φύση του ήταν ισχυρή κι ευνοήθηκε από τις συνθήκες (κρίση της ρωμαϊκής δημοκρατίας, κατοχή της αρχηγίας του ρωμαϊκού στρατού, ρωμαϊκή κυριαρχία στον κόσμο). Οι παραδοσιακές εξηγήσεις στην ιστορία συνέθεταν πάντα αυτά τα τρία στοιχεία: ανθρώπινη φύση, διαφορετική ένταση των κοινών στοιχείων, συγκυρία.
Όσο κυριαρχούσε αυτή η αντίληψη, η ιστορία προσέφερε διδάγματα. Μαθαίναμε τι να κάνουμε σε μια συγκεκριμένη περίπτωση με βάση το τι είχαν πράξει άλλοι σε άλλες ανάλογες. Ο Θουκυδίδης θεωρούσε την Ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου ένα κτήμα ες αεί γιατί πάντα θα συμβαίνουν παρόμοια γεγονότα, «όσο δεν αλλάζει η ανθρώπινη φύση». Ήταν φυσικό αυτή η αντίληψη να ευνοεί τον συντηρητισμό. Αφού μόνον η πείρα μπορεί ν' αποκαλύψει τι αρμόζει στην ανθρώπινη φύση, οι καινοτομίες πρέπει ν' αποφεύγονται, έλεγε ο Έντμουντ Μπερκ κατά της Γαλλικής Επανάστασης, απηχώντας την αντίληψη ότι η Ιστορία καταγράφει μια σειρά εκφάνσεων της ανθρώπινης φύσης.
Όταν, όμως, μετά τη δεκαετία της Γαλλικής Επανάστασης, πάψαμε να θεωρούμε ότι αυτά που δεν αλλάζουν εξηγούν αυτά που αλλάζουν, όσο κι αν θεωρήσουμε ότι αυξομειώνεται η έντασή τους στο κάθε άτομο, όσο διαφορετικές κι αν υποτεθούν οι συγκυρίες, η Ιστορία έγινε το πεδίο των καινοτομιών, όχι της επανάληψης παρόμοιων συμβάντων. Τότε ο Έγελος λέει: «Το μόνο δίδαγμα που άντλησε ποτέ κανείς από την Ιστορία είναι ότι κανείς δεν άντλησε ποτέ κανένα δίδαγμα από την Ιστορία».
Τότε η Ιστορία άλλαξε στρατόπεδο. Σύμφωνα με την παλαιά έννοια Ιστορίας, η κατάργηση της δουλείας και η ισότητα των φύλων υπήρξαν επικίνδυνες καινοτομίες που δεν στηρίζονταν στην ιστορική πείρα. Σύμφωνα με τη νέα έννοια Ιστορίας, απαιτούνταν από την ιστορική πρόοδο. Σύμφωνα με την παλιά έννοια Ιστορίας, καλό είναι να κυβερνούν όσοι έχουν ήδη κυβερνήσει κι έχουν πείρα. Σύμφωνα με τη νέα, στη χώρα μας απαιτείται να πάψουν να κυβερνούν οι ίδιοι που την κατέστρεψαν, όση πείρα κι αν απέκτησαν έτσι...
* Ο Γιώργος Φαράκλας διδάσκει Πολιτική Φιλοσοφία στο Πάντειο

Σάββατο 28 Δεκεμβρίου 2013

Παρότι προσπάθησα, δεν τα κατάφερα φέτος να είμαι καλό παιδάκι, ελπίζω του χρόνου !

Πέρυσι, παραμονές του Ευτυχισμένον το Νέον Έτος, υποσχέθηκα να είμαι καλό παιδάκι. Νομίζω δεν τα κατάφερα και φταίω εγώ και μόνο εγώ

Της Άννας Χατζησοφιά
πηγή: Rednotebook.gr

Βασικά φταίω γιατί είμαι ζηλιάρης. Η μαμά γέννησε αδελφάκι το Πάσχα των Ελλήνων Πάσχα που μας πέρασε, και ευτυχώς ήταν Μεγάλο Σάββατο και είχαμε μια δικαιολογία στη γειτονιά που δεν σουβλίσαμε τον παραδοσιακό οβελία στο φούρνο, κι όχι γιατί είμαστε νεόφτωχοι, αλλά γιατί γεννήσαμε κυρά μου.

Η κυρά μου, είναι η αποπάνω του δεύτερου που έχει λίπος, λέει ο μπαμπάς, και αγόρασε σόμπα πέλετ, γιατί πετρέλαιο κι αυτόν τον χειμώνα δεν βάλαν στην πολυκατοικία μας. Τώρα γιατί ο μπαμπάς λέει ότι έχει λίπος δεν ξέρω, βασικά είναι κοκαλιάρα, αν και κάθε μέρα ψωνίζει από αυτόν τον καινούργιο φούρνο απέναντι, τον ένα από τους πέντε που άνοιξαν φέτος.

Εγώ, αυτό που ξεφυτρώνουν παντού φούρνοι δεν το καταλαβαίνω, γιατί ο θείος μου λέει ότι πολλοί στερούνται ακόμα και το ψωμί. Μάλλον θα τα αγοράζουν όλα τα ψωμιά αυτοί που δεν το στερούνται, σαν την αποπάνω, γιατί αλλιώς δεν εξηγείται. Αλλά μια μέρα που το είπα στην αποπάνω, μου είπε ότι ο θείος μου είναι αναρχοκομμούνι.

Ο θείος μου είναι αστροφυσικός αλλά δουλεύει ντελίβερι σε φούρνο, γιατί είναι αδιόριστος, αν και επιτυχών του ΑΣΕΠ. Δεν ξέρω τι θα πει αυτό το αδιόριστος, μάλλον άλλη λέξη για το  αναρχοκομμούνι θα είναι, συμφραζόμενο που θα έλεγε η δασκάλα (ή συνηρημένο; δεν είμαι σίγουρος), κι αυτό το ΑΣΕΠ πολύ ύποπτο μου κάνει. Πάντως, ευτυχώς που έγινε ντελίβερι, γιατί μέχρι πέρυσι ζούσε από την κουτσουρεμένη σύνταξη του παππού, αλλά φέτος μας άφησε χρόνους. Όχι η σύνταξη, ο παππούς μας άφησε χρόνους, αλλά αυτά πάνε πακέτο, που λέει και η Χατζηβασιλείου.

Η κηδεία του παππού κόστισε την βάφτιση του αδελφού μου, και κηδεία και βαφτίσια δεν τα σηκώνει η τσέπη μας, γιατί η μαμά δεν μπορεί ακόμα να δουλέψει και όλα πάνε στο γάλα του βρέφους.

Όταν λέμε όλα, εννοούμε το επίδομα ανεργίας του μπαμπά, οπότε καταλαβαίνετε, δυο παγωτά μόνο έφαγα όλο το καλοκαίρι, και οπότε καταλαβαίνετε, ζήλευα τον νεογέννητο αδελφούλη, οπότε καταλαβαίνετε γιατί λέω ότι δεν είμαι καλό παιδάκι.

Η δασκάλα μου είπε ότι είναι φυσιολογικό να νιώθω έτσι φθόνος, κι ότι δεν φταίει το βρέφος, μου είπε, αλλά ο καπιταλισμός βρε ηλίθιε.

Έχουμε καινούργια δασκάλα φέτος, εσείς θυμάστε εκείνη την περσινή που μας έλεγε ότι τα μνημόνια μας τα εφάρμοσαν γιατί δεν ήμασταν καλοί μαθητές και δεν κάναμε τα μαθήματά μας. Αυτή την κυρία, την περσινή, την βγάλαν σε κάτι που λέγεται διασημότητα νομίζω, και φέραν μία άλλη, ωρομισθία. Αυτή η καινούργια κυρία η ωρομισθία, έχει θεό κάποιον Μαξ, νομίζω, που έγραψε για τους φτωχούς και μας λέει συνέχεια να σηκωθούμε από τους καναπέδες, αλλά εγώ δεν κάθομαι στον καναπέ, γιατί ο καναπές έχει γίνει κρεβάτι του θείου του αστροφυσικού-ντελιβερά.

Ο θείος μετακόμισε σπίτι μας απ΄ όταν μας άφησε χρόνους ο παππούς, γιατί το σπίτι πήγε στην θεία Κική, την κόρη του παππού, που έχει μεγαλύτερες ανάγκες, λέει, γιατί είναι απολυμένη της ΕΡΤ και έχει και τρία παιδιά Βολιώτικα, που σπουδάζουν στο Βόλο. Η θεία απολυμένη της ΕΡΤ μετακόμισε στο σπίτι του παππού για να γλιτώσει το νοίκι, αλλά τώρα βρίζει γιατί ο φόρος, λέει, και το χαράτσι της πάνε πιο πολύ. Δεν ξέρω τι είναι ο φόρος και το χαράτσι που της πάνε πιο πολύ, μάλλον ρούχα, γιατί η θεία Κική λέει στη μαμά να βγάλει τα μαύρα που έβαλε για τον παππού γιατί δεν της πάνε καθόλου, και έχει και μωρό παιδί.

Κι εμένα έχει, αλλά εμένα κανένας δεν με υπολογίζει, εκτός από την κυρία δασκάλα, που το κάνει όμως γιατί της αρέσει ο θείος μου, που ήρθε να με πάρει από το σχολείο μια μέρα που έκανα μεγάλο σαματά, και τον γνώρισε η κυρία και βγήκανε, αλλά τσακώνονται για το αν πρέπει να γυρίσουμε στην δραχμή ή όχι.

Αυτή η δραχμή μάλλον είναι χωριό, γιατί ο φίλος μου ο Κωστάκης, που οι γονείς του δεν βρίσκαν πουθενά δουλειά, γύρισε στο χωριό του. Γι΄ αυτό έκανα μεγάλο σαματά όταν δεν ήρθε μια μέρα στο σχολείο και μας το ανακοίνωσε η κυρία. Τώρα ξέρω ότι είμαι λάθος που άρχισα να ουρλιάζω και να χτυπιέμαι, γι΄ αυτό σας λέω, δεν είμαι καλό παιδάκι, αλλά ήταν ο καλύτερος φίλος μου, ήταν.

Η κυρία μου λέει θα μιλάμε στο σκάιπ, στο σπίτι όμως, στο χωριό του Κωστάκη, δεν έχει σκάιπ, αλλά να μην ανησυχώ όμως, είπε η κυρά η από πάνω η κοκαλιάρα που έχει λίπος, γιατί ο πρωθυπουργός, μέχρι του χρόνου θα έχει βάλει παντού γουάι-φάι. Ας βάλει πρώτα «φάει», είπε ο θείος μου, αλλά η αποπάνω του είπε ότι εκτός από αναρχοκομμούνι είναι και συνιστώσα.

Και καψούρης με την δασκάλα είναι, συμπληρώνω, γιατί όλο έρχεται να με πάρει από το σχολείο τάχα μου, και η δασκάλα όλο στέλνει πάμπερς για το βρέφος, γιατί πρέπει να είμαστε όλοι, λέει, αλληλέγκυοι. Εγώ ελπίζω να μην την άφησε ο θείος μου πολύ αλληλέγκυο, γιατί μας φτάνει το ένα βρέφος στην οικογένεια, να φάω κάνα παγωτό το επόμενο καλοκαίρι.

Εγώ μέχρι πέρυσι δεν πίστευα στο Άγιο Βασίλη, γιατί τα δώρα μου τα έφερνε ο μπαμπάς όταν είχε δουλειά. Αλλά φέτος πιστεύω, γιατί ο μπαμπάς έπιασε εποχική δουλειά σε ένα εμπορικό κέντρο που μετράει ανάποδα. Κάνει τον Άγιο Βασίλη. Δεν του πάει η στολή, αλλά καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή, λέει η μαμά.

Εγώ δεν συμφωνώ, γιατί υπάρχουν και δουλειές που κάνουν κακό στους ανθρώπους, όπως το να είσαι τράπεζα και να λες το δελτίο των οκτώ. Αυτή η δουλειά Τράπεζα θα πάρει το σπίτι της συμμαθήτριάς μου της Μαιρούλας, γιατί είναι κόκκινο και δεν τους αρέσει αυτό το χρώμα, και στο δελτίο των οκτώ τους είπαν μπαταχτσήδες, γι΄ αυτό σας λέω.

Αλλά το να κάνεις τον Άγιο Βασίλη  δεν είναι ντροπή, θα φέρει γάλα για το βρέφος, κι αυτό είναι το καλύτερο δώρο για μένα, γιατί μπορεί να είμαι κακό παιδάκι και ζηλιάρης αλλά το αγαπάω το αβάφτιστο, που θα του δώσουν όνομα αποφάσισαν με ονοματοθεσία, δεν ξέρω τι είναι αυτό. Μάλλον στη θέση που κάθεται θα γράψουν το όνομά του.

Το άκουσε η κυρά του δευτέρου και έφριξε, και μας είπε ότι δεν έχουμε τσίπρα απάνω μας. Και ΔΕΗ δεν έχουμε, αλλά η δουλειά ΑγιοΒασίλης του μπαμπά είναι σχεδόν τζάμπο,  και ο μιστός φτάνει μόνο για γάλα, έχει όμως ελπίδα να τον πάρουνε τις απόκριες ξανά στο πολυκατάστημα να κάνει το Χόμπιτ, γι΄ αυτό μέχρι τότε θα φωτίζουμε με το λαμπόγυαλο.

Ο θείος λέει ότι θα έπρεπε να τα κάνουμε όλα λαμπόγυαλο, αλλά για την Πρωτοχρονιά θα μας φέρουν το φως η ακτηβιστές. Δεν ξέρω που πέφτει αυτή η Ακτή Βιστές, γιατί κάτι το μωρό, κάτι η κηδεία του παππού, το καλοκαίρι που μας πέρασε δεν πήγα στην παραλία ούτε μία φορά.

Ελπίζω το καλοκαίρι του 2014 να μπορούμε να πάρουμε το βρέφος που δεν θα είναι τόσο βρέφος, και να πάμε σε καμιά παραλία και να έχουμε κανένα ευρώ να πάρουμε και κανένα παγωτό. Θα δώσω το μισό στο ονοματοθεσμένο, υπόσχομαι, αλλά σταυρώνω και τα δάχτυλα πίσω μου καλού κακού, μη σας γελάσω και πάλι.

Ο θείος μου λέει ότι μέχρι το επόμενο καλοκαίρι θα έχει γίνει η ανατροπή. Δεν ξέρω τι εννοεί, αλλά ελπίζω αυτή η ανατροπή να βγαίνει και σε χωνάκι.

Καλή Χρονιά!

Πέμπτη 26 Δεκεμβρίου 2013

Θα τα πούμε του χρόνου;


της Ευγενίας Ηλιοπούλου
πηγή: ΑΥΓΗ 
Όλοι το ευχόμαστε, αυτές τις ημέρες, και γελάμε. Σε λίγες ημέρες αλλάζει μια ημερομηνία, αλλάζει ο χρόνος και προσθέτουμε έναν χρόνο στην ηλικία μας. Χαιρετάμε φίλους και γνωστούς και ελπίζουμε για τα καλύτερα. Άντε που αλλάξανε οι καιροί και οι σκέψεις μας κρύβουν θλίψη και ανησυχία. Με ποιο κέφι και κουράγιο να πατήσεις στο 2014, όταν τίποτα δεν σου αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας; Με ποιους θα τα πούμε του χρόνου;
* Με τον συνταξιούχο, που έμαθε πλέον να σέρνεται και να αναζητήσει τρόφιμα στους κάδους των σούπερ μάρκετ; Ντρέπεται να σε κοιτάξει στα μάτια και να σου ζήτησει τη βοήθεια και εσύ ντρέπεσαι τριπλάσια από αυτόν και δεν ξέρεις πώς να την κάνεις πιο διακριτικά.
* Με τον άνεργο, που αναγκάστηκε να δεχτεί οποιαδήποτε εργασία, χωρίς ασφάλιση και χωρίς μέλλον; Ξεροσταλιάζει σε ουρές και πολεμάει ηρωικά να διατηρήσει την αξιοπρέπειά του.
* Με το παιδί σου, που αναγκάστηκε να μετακομίσει στην Αυστραλία για να ζήσει τη ζωή που του αξίζει μετά από τα τόσα χρόνια που έλιωσε στα θρανία. Ένα καλό και σοβαρό παιδί βρέθηκε με κρεμασμένα στον τοίχο τρία διπλώματα που δεν αξίζουν τίποτα και ξεσπιτώνεται μακριά από τα δάκρυ σου.
* Με τον διαχειριστή της πολυκατοικίας σου, που έχει ο ίδιος να πληρώσει τα κοινόχρηστα έξι μήνες και εξαφανίστηκε και εξαιτίας του πληρώνεις περισσότερα λεφτά χωρίς να ζεσταίνεσαι;
* Με τον δήθεν φίλο σου, που σε έχει φεσώσει και δεν φτάνει που σε κρέμασε με τα δανεικά και αγύριστα εδώ και πέντε χρόνια, ξεδιάντροπα θέλει πάλι δανεικά.
* Με τον πολιτικό που σε περιμένει στη γωνία για να σε σταυρώσει;
* Με την αιθαλομίχλη που σε αναγκάζει να φορέσεις μάσκα προστασίας; Με την ενεργειακή φτώχεια και την αδυναμία της μεγάλης πλειονότητας των ελληνικών νοικοκυριών να χρησιμοποιούν για θέρμανση το ακριβό πετρέλαιο; Αλλά η ανάλγητη ηγεσία υπουργείων Υγείας και Περιβάλλοντος τολμάει και συστήνει την απαγόρευση και τον περιορισμό των παράνομων τζακιών και την καύση ακατάλληλων υλικών, αντί να συστήσει τη μείωση στις τιμές των καύσιμων υλών για να ζεσταθεί με ασφάλεια ο κόσμος.
* Με τον κύριο Σαμαρά, που κάθε χρόνο κάτι καινούργιο σκαρφίζεται για να σε λιώσει με το πρόσχημα ότι σε σώζει και κάνει και επανάσταση εις βάρος σου;
* Με τη δύσοσμη διαφθορά που ξεμυτίζει από παντού, επιβεβαιώνοντας την αναμφισβήτητη αλήθεια ότι στην Ελλάδα όλα πουλιούνται και όλα έχουνε μία τιμή; Καθημερινά ακούμε για μίζες και τσουβάλια λεφτά που, αν η Αστυνομία και η Δίωξη Οικονομικού Εγκλήματος έκαναν τα αυτονόητα, δηλαδή σωστά τη δουλειά τους, δεν θα είχανε φτάσει σε τέτοια τερατώδη επίπεδα και δεν θα μας καταδίκαζαν σε αθλιότητα και μιζέρια.
Με βάση αυτές τις διαχωριστικές, γραμμές λιγοστεύουν οι άνθρωποι που θα σου πούνε και κυρίως μπορείς να τους πεις με καθαρή καρδιά χρόνια πολλά και θα ευχηθείς να τους δεις και του χρόνου.
Ξέρεις ότι όλα είναι μελανά, αλλά δεν θα ακολουθήσεις την πορεία των 3.000 Ελλήνων που αυτοκτόνησαν και δεν περιμένεις από τους προστάτες των Μνημονίων να σε σώσουνε. Πρέπει να βασιστείς στη δύναμη του λαού σου. Κάποιες αξίες δεν χάνονται. Δίπλα σου είναι πάντα οι αγαπημένοι σου, η οικογένεια και οι πραγματικοί σου φίλοι. Θα σε στηρίξουν και θα τους στηρίξεις για να περάσετε μαζί την μπόρα. Μην ξεχνάς ότι είσαι πολύ τυχερός που ζεις σε μια τόσο ηλιόλουστη χώρα. Την ομορφιά της δεν μπορούν να την κλέψουν.

ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΟΥ ΑΘΕΟΥ

της Σάνιας Μωραίτου

Παραμονή Χριστουγέννων. Έβλεπε από το παράθυρο, τους τελευταίους νοικοκυραίους να γυρίζουν βιαστικά στα σπίτια τους, φορτωμένοι σακούλες του σούπερ μάρκετ. Είχε ήδη φάει το λιτό βραδινό του και σε λίγο θα ξάπλωνε για ύπνο, παρέα με το αγαπημένο του βιβλίο. Η κολόνα στη γωνία έστελνε εδώ και μέρες΄ένα περίεργο ροζέ φως, λόγω  αιθαλομίχλης,  είπαν στο ραδιόφωνο.

Ακόμη μια χρονιά θα περνούσε μόνος του τις γιορτές. Όχι από ανάγκη, αλλά από επιλογή. Τον είχε κουράσει λόγω και της δουλειάς του η πολλή συνάφεια με τον κόσμο, άσε που ως άθεος δεν πίστευε στο νόημα των γιορτών. "Τι είναι η καλή διάθεση", σκέφτηκε, "μηχανάκι, να πατήσεις το κουμπί Γιορτή και να πάρει μπρος"; Ένα παιδί πριν χιλιάδες χρόνια, κυνηγημένο από την κοιλιά της μάνας του, γεννήθηκε σε μιαν σπηλιά, με μοίρα προδιαγεγραμμένη, να σταυρωθεί από τους ομοίους του, αθώος, στα τριάντα τρία του μόλις χρόνια. Η ίδια η ιστορία μόνον θλίψη του προκαλούσε και θυμό, όχι χαρά όπως καμώνονται πως νοιώθουν οι άλλοι.

 Έβαλε ένα ποτήρι κρασί και μπήκε στο φβ. Για παραμονή Χριστουγέννων ήταν πάρα πολλοί, όσοι αντάλλασσαν ευχές, άγνωστοι στην ουσία μεταξύ τους, ξορκίζοντας την μοναξιά τους. Πάλι καλά που είναι κι αυτό σκέφτηκε, να παρηγοριούνται όσοι δεν αντέχουν την παρέα, δεν τα έχουν βρει, με τον εαυτό τους.

Ξαναγέμισε το ποτήρι του κι ασυναίσθητα, πάτησε το κουμπί του ραδιοφώνου. Πλημμύρισε το δωμάτιο με παιδικές φωνές που τραγουδούσαν την Άγια Νύχτα. Ακούμπησε το μέτωπο στο τζάμι, σαν όνειρο πέρασαν μπροστά από τα μάτια του τα μακρινά Χριστούγεννα της παιδικής του ηλικίας. Τότε, που βρέξει χιονίσει, έπρεπε ξημερώματα να πάει υποχρεωτικά, όλη η οικογένεια στην εκκλησία. Ίσως για αυτό μεγαλώνοντας έγινε άθεος, από αντίδραση στον καταναγκασμό. Να κι ο παππούς ο Σταύρος, πρωί - πρωί της παραμονής, μάζευε και τα έξι εγγόνια του, για να τους αγοράσει παπούτσια. Μαύρα λουστρινένια παπούτσια, με οριζόντιο λουράκι για τα κορίτσια και σκαρπίνια για τα αγόρια. Μόνη του έννοια να είναι γερά, για να κρατήσουν έναν ολόκληρο χρόνο. Για αυτό και πριν τα βάλλουν στα ποδαράκια τους, έλεγε στον τσαγκάρη να τους καρφώσει πεταλάκια, στη μύτη, το τακούνι και το πλαϊνά. Ακόμη ηχεί τραυματικά στ΄ αυτιά του το τάκα - τάκα που ξεκούφανε τον κόσμο, σαν ανέβαιναν όλα μαζί το λιθόστρωτο για το σπίτι.

Ξαναγέμισε το ποτήρι του, άλλαξε σταθμό και η φωνή του Σινάτρα τον έκανε να χαμογελάσει. Περίεργο πράγμα, απόψε το δωμάτιο του φαινόταν πιο μικρό και το ταβάνι σαν να χαμήλωσε επικίνδυνα. Τι έχω πάθει σκέφτηκε, εγώ είμαι άθεος, μια νύχτα είναι, όπως όλες οι άλλες. Έξω η κίνηση είχε αραιώσει. Απέναντι στο κούφωμα της κίτρινης πολυκατοικίας, ένας άστεγος, έστρωνε τα χαρτόκουτα για να περάσει τη νύχτα του. Μάτωσε η καρδιά του. Στον μεγάλο καθρέφτη, πήρε το μάτι του, μια μικρή χάρτινη εικονίτσα του Χριστού που είχε κολλήσει η μάνα του, πριν χρόνια και δεν πέταξε  από σεβασμό στην μνήμη της. "Καλός είσαι κι εσύ " σκέφτηκε, "Αν υπάρχεις, γιατί επιτρέπεις τόση δυστυχία";

Ο άστεγος είχε κουκουλωθεί πια, έμοιαζε με μια πελώρια μαύρη κηλίδα, κάτω από τα στολισμένα μπαλκόνια. Ένα ρίγος έτρεξε στην ραχοκοκαλιά του. Κοίταξε το θερμόμετρο, είκοσι οκτώ βαθμοί. "Μας πως γίνεται" αναρωτήθηκε "να κρυώνω; " Πήρε το μπουκάλι, να ξαναβάλει κρασί, άδειο. "Παρά  ήπια" σκέφτηκε, "δεν πάω καθόλου καλά!" Ετοιμάστηκε να ξαπλώσει μα αντί να βγάλει τα ρούχα του, φόρεσε το παλτό και κατέβηκε στον δρόμο. Πλησίασε τον άστεγο και τον σκούντησε ελαφρά. Πετάχτηκε ο δυστυχής, αλαφιασμένος, δεν είχε συνηθίσει ακόμη, παρά τους μήνες που πέρασε στον δρόμο, τον τρόμο της νύχτας. "Καλησπέρα" του είπε. "Δεν έρχεσαι επάνω, να μην περάσω κι εγώ την παραμονή, μόνος μου; Χάρη θα μου κάνεις"  Ο άνθρωπος, τον κοίταξε με απορία. "Είσαι σίγουρος;" " Ναι σου λέω, απέναντι μένω. Μην φοβάσαι. Σήμερα εσύ, αύριο εγώ. Πάμε σου λέω!"
Μείνανε ως αργά να συζητούν. Ο καινούριος φίλος του, ο Μανώλης, καθαρός, ξυρισμένος και χορτάτος, του έσφιξε τα χέρια με ευγνωμοσύνη, πριν ξαπλώσει στο κρεβάτι της μακαρίτισσας της μάνας του.

Ξάπλωσε κι ίδιος ανάλαφρος σαν παιδί. Πριν σβήσει το φως έπεσε η ματιά του στο εικονισματάκι. Ο Χριστός χαμογελαστός του ψιθύρισε: " Άνθρωπος ήμουν κι εγώ, που αγαπούσα τους ανθρώπους".
"Δεν πρέπει να ξαναπιώ τόσο" συλλογίστηκε πριν τον πάρει ο ύπνος για τα καλά.

Τετάρτη 25 Δεκεμβρίου 2013

Χριστούγεννα 2013...

του Γιώργου Μιχαήλ* 
πηγή: ΑΥΓΗ 
Χριστούγεννα 2013, ποιος να θυμάται την ετυμολογία της λέξης. Βρήκαμε άραγε ευκαιρία, από τότε που "μεγαλώσαμε", να ξαναθυμηθούμε την παλιά ιστορία, με εκείνο το παιδάκι στη φάτνη και εκείνο το αστέρι. Τι άραγε να θέλουν να μας πουν όλα αυτά τα φωτεινά στολίδια, που χρόνο με τον χρόνο αραιώνουν; Ποιος να ξέρει; Πού να βρούμε μυαλό για τέτοιες αναπολήσεις.
Οι μέρες είναι δύσκολες και τα προβλήματα για την επιβίωση πολλά. Οι μισθοί και οι συντάξεις τελειώνουν στις 15 κάθε μήνα. Το δώρο που με τόση ανυπομονησία περιμέναμε για να καλύψουμε τις κοινωνικές ανάγκες των ημερών το παίρνουν μόνο ελάχιστοι προνομιούχοι. Τρέχουμε κι δεν φθάνουμε άλλοι για να αγοράσουμε κάνα δωράκι στους αγαπημένους μας, άλλοι για να πουλήσουμε και να κονομήσουμε τα απαραίτητα για το χριστουγεννιάτικο τραπέζι και άλλοι κλεισμένοι μέσα στα παγωμένα μας σπίτια, αναπολούμε τις όμορφες μέρες που ζούσαμε πριν από λίγα χρόνια και ίσως δεν ξαναζήσουμε ποτέ.
Όμως στις 25 Δεκεμβρίου το αστέρι ξαναλάμπει στον ουρανό. Δεν είναι το ηλεκτρικό αστέρι στο χριστουγεννιάτικο δένδρο της Αθήνας, του Παρισιού ή της Νέας Υόρκης. Για αυτούς που πιστεύουν είναι το αστέρι. Είναι το πιο εντάξει παιδί που γεννήθηκε ποτέ. Το παιδί του ανθρώπου, που μας είπε ότι γεννηθήκαμε για να ζήσουμε ελεύθεροι, αρκεί να αγαπιόμαστε, αρκεί να μάθουμε την αλήθεια, να βρούμε το θάρρος να τη βροντοφωνάξουμε και να λύσουμε μ' αυτή το μεγάλο σταυρόλεξο της ζωής. «Έχετε θάρρος, εγώ νίκησα τον κόσμο» είπε.
Ακόμη, όμως, δεν έχουμε κατανοήσει τα λόγια του και χάνουμε τα χρόνια μας κοινωνικά απομονωμένοι, ο ένας απέναντι στον άλλο, με ανταγωνισμούς και με πολέμους, αφήνοντας τον πανδαμάτορα να μας τρώει τα σωθικά και στο τέλος να μας αφανίζει. Αν ρίξουμε όμως μια ματιά στον κόσμο των κυττάρων μας, θα δούμε ξεκάθαρα ότι η έννοια της θείας κοινωνίας, όπως είπε Αυτός, ή της απόλυτης κοινωνικής σχέσης, όπως θα το λέγαμε σήμερα εμείς, είναι η απαραίτητη συνθήκη για τη διατήρηση της ζωής.
Μας είπε επίσης ότι και αυτόν ακόμη τον χρόνο, που πάντοτε μας ξεφεύγει και μας γερνάει, υπάρχει τρόπος να τον αδράξουμε από τα χαλινάρια του και με τη βοήθεια της γνώσης της δημιουργικότητας και της αγάπης να κατακτήσουμε ακόμη και το πιο άπιαστο αστέρι των ονείρων μας. Η θεωρία της σχετικότητας, που έχει σιγά - σιγά αρχίσει να δίνει τους καρπούς της και στην πράξη, επιβεβαιώνει απόλυτα τα παραπάνω.
Στις 25 Δεκεμβρίου γιορτάζουμε τον ερχομό του Παιδιού που πριν από 2014 χρόνια ήρθε στη γη ταξιδευτής από τις παρυφές του απώτερου παρελθόντος αλλά και του απώτερου μέλλοντος, για να μας πει ότι το σπουδαιοτερο που έχει συμβεί στη ζωή μας είναι το ότι γεννηθήκαμε. Από 'κεί και πέρα τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο. Ακόμη και ο θάνατος, είπε, που κανείς μας μέχρι σήμερα δεν τόλμησε ποτέ να επαναστατήσει εναντίον του, δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα από τα πολλά προβλήματα που ο ανθρώπινος πολιτισμός καλείται με τη βοήθεια της έμπνευσης που γέννα το πνεύμα του του τίμιου και ταλαντούχου ανθρώπου να το επιλύσει.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε πόσα αξεπέραστα φράγματα σπάσαμε. Μέσα σε ελάχιστα χρόνια σε σύγκριση με τη μακραίωνη ιστορία μας, σπάσαμε το φράγμα της ταχύτητας και της βαρύτητας που μας κρατούσαν μια ζωή κολλημένους στα στενά όρια της Γης, του μικρού οικισμού όπου γεννηθήκαμε. Με τα αυτοκίνητα, τα αεροπλάνα και τα διαστημόπλοιά μας, φτάσαμε να γυρνάμε γύρω από τη Γη σε 55 λεπτά.
Το ταξίδι σε χιλιόμετρα που έκανε ο Κολόμβος για να ανακαλύψει την Αμερική εμείς το κάνουμε μέχρι το πρώτο σέρβις του αυτοκινήτου μας. Θεραπεύσαμε αρρώστιες που κάποτε αποδεκάτιζαν εκκατομύρια ανθρώπους και δημιουργήσαμε έναν κοινό εγκέφαλο με το Ίντερνετ. Είναι στο χέρι μας να ξυπνήσουμε το παιδί που κοιμάται βαθιά μες στις ψυχές όλων μας και να το αφήσουμε να ξεκινήσει για το μεγάλο ταξίδι της ανακάλυψης του άπιαστου αστεριού που λέγεται ελευθερία.
Μάθετε την αλήθεια των πραγμάτων και αυτή θα σας ελευθερώσει, είπε το Παιδί που αυτές τις μέρες γεννιέται. Ο θάνατος δεν είναι κι αυτός παρά ένα άλλο φράγμα, όπως το φράγμα του ήχου και του φωτός, που θα το σπάσουμε, όπως τα τόσα άλλα που έχουμε ήδη σπάσει. Έχει μεγάλη όμως σημασία να αρχίσουμε και να συνεχίσουμε να προχωράμε όλοι μαζί, όπως κάνουν τα κύτταρα που έχουμε μέσα μας.
Στο τέλος του τούνελ είναι σίγουρο ότι υπάρχει φως. Και έπειτα, μπροστά μας, θα φανεί το άπειρο σύμπαν που περιμένει να το κάνουμε δικό μας και να ζήσουμε επιτελούς ελεύθεροι όλοι μαζί, όπως θέλουμε, όσο θέλουμε και με όποιον τρόπο θέλουμε.

* Ο Γιώργος Θ. Μιχαήλ είναι αρχιτέκτονας βιομηχανικός σχεδιαστής

Σάββατο 7 Δεκεμβρίου 2013

Όνειρο ζει, μην τον ξυπνάτε...

πηγή: left.gr
Όνειρο ζει, μην τον ξυπνάτε. Αφήστε τον να παραμιλά στον ύπνο του πως οι θυσίες μας έπιασαν τόπο. Κι ας πιάσαμε πάτο. Κι ας μας άφησαν οι θυσίες μας στον τόπο. Όνειρο ζει και μην του το χαλάτε με «τυχαία περιστατικά». Σταματήστε επιτέλους την πολιτική εκμετάλλευση. Βάλτε τέλος στον στείρο λαϊκισμό. Σπρώξτε λίγο ακόμα το κάρο στην ανηφόρα της ανάπτυξης. Ομπρός βοηθάτε να σηκώσουμε το success story πάνω από την Ελλάδα. Μην κοιτάτε αυτούς που έφυγαν απελπισμένοι. Μην ακούτε τις κραυγές αυτών που δεν άντεξαν. Μην εγκαταλείπετε την προσπάθεια. Μην μετράτε τα θύματα.
Αφουγκραστείτε το παραμιλητό του. «Επιτέλους γινόμαστε φυσιολογικό κράτος» ψελλίζει μέσα στον ύπνο του. Ένα φυσιολογικό κράτος με μαγκάλια, συσσίτια, χαράτσια, δακρυγόνα, αυτόχειρες και αυτοκινητόδρομους. Ένα κράτος που θρηνεί γοερά τα χαμένα εξάμηνα και ποινικοποιεί την «πολιτική εκμετάλλευση» της ανέχειας. Γιατί αν δεν συνειδητοποιήσεις πως και η φτώχεια είναι μέρος του «φυσιολογικού» δεν έχεις θέση σε αυτό το κράτος. Όσο φυσιολογικό είναι να ζεις με κομμένο ηλεκτρικό άλλο τόσο φυσιολογικό είναι να στέλνουν οι πλούσιοι τα παιδιά τους για σπουδές στο εξωτερικό.
Όσο φυσιολογικό είναι να ψάχνεις αιμοπετάλια για ένα παιδί στις αγγελίες και στο διαδίκτυο άλλο τόσο φυσιολογικό είναι να υπάρχουν «ταξικά φάρμακα» για πλούσιους και φτωχούς. Όσο φυσιολογικό είναι να τρέφονται κάποιοι από τα μεσημεριανά περιμαζέματα της λαϊκής άλλο τόσο φυσιολογικό είναι κάποιοι άλλοι να δεξιώνονται διαπραγματευόμενοι στις Βρυξέλλες με «κανελόνια με ρικότα, αστακό και όστρακα». Ένα φυσιολογικό κράτος που νομιμοποιεί τη φτώχεια, με φυσιολογικούς υπηκόους εθισμένους στο να δέχονται την κατασταλτική άποψη της κανονικότητας που συμβαδίζει με το σύστημα των ανισοτήτων. Υπήκοοι σε ένα καθεστώς όπου το «φυσιολογικό» καθορίζεται από την συστηματική παραπληροφόρηση και τα συμφέροντα των κατ' ανάθεση εργολάβων της ενημέρωσης.
Εδώ πεινάμε φυσιολογικά, κρυώνουμε φυσιολογικά και πεθαίνουμε φυσιολογικά. Εδώ που οι «δήμιοι» είναι φυσικά αθώοι και οι «εκτελεσμένοι» είναι από τη φύση τους ένοχοι.

Πέμπτη 5 Δεκεμβρίου 2013

Ντύσου καλά Σάρα...έξω φυσάει ανάπτυξη...

πηγή: ΑΥΓΗ
Του Πέτρου Κατσάκου

Ντύσου καλά Σάρα γιατί έξω φυσάει ανάπτυξη και θα κρυώσεις. Ριπές πλεονάσματος και υποσχέσεων σαρώνουν τους δρόμους και τα πεζοδρόμια της γκρίζας μας πόλης. Ξυρίζει ο βοριάς τους φοβισμένους μα η συμμορία των λύκων κουρεύει τα χρέη των αργυραμοιβών της ενημέρωσης.

Ο αέρας θα πάρει τα χρέη τους μα ο Αη Βασίλης των τραπεζιτών θα φέρει και νέα δάνεια στα ταμεία τους, νέους μποναμάδες θα αφήσει μπροστά στα πυρωμένα τζάκια των ευδαιμόνων. Και δώστου κλώτσο να γυρίσει, παραμύθι ν' αρχινίσει. Το παραμύθι της σωτηρίας μας ή μήπως το παραμύθι της δικής τους; Κι εμείς, στριμωγμένοι γύρω από το μαγκάλι θα ακούμε την ιστορία του λύκου, που τελικά δεν ήταν και τόσο κακός, και δικαίως ήθελε να πάρει το σπίτι και να πετάξει στο δρόμο τα τρία γουρουνάκια. Θα ακούμε το παραμύθι του κοριτσιού με τα σπίρτα και θα αναρωτιόμαστε αν ο Άντερσεν μίλαγε για το κοριτσάκι που μένει στο υπόγειο της διπλανής πολυκατοικίας.
Έξω φυσάει μανιασμένη η ανάπτυξη μα εμάς θα μας ζεσταίνουν τα αυτιά οι οικείες φωνές των παραμυθάδων με τις ανοίκεια γεμάτες τσέπες. Φυσάει αλύπητα και ξεριζώνει δέντρα, παρασέρνει ανθρώπους από το σήμερα και κόβει τους κάβους μας με το αύριο. Οι διανοούμενοι θα καίνε σιωπηλά τα ρεσό τους έξω από άψυχα κτήρια και μέσα στα χαλάσματα θα ξεψυχάει η υποκρισία πριν καλά καλά προλάβει να ενηλικιωθεί. Οι ρήτορες και οι λωποδύτες θα αφορίζουν από άμβωνος το δίκιο του εξεγερμένου και θα τον κρεμάνε δημοσίως από την ανέμη του παραμυθιού τους. Θα ζουν αυτοί καλά κι εμείς χειρότερα να τους ακούμε, να τους βλέπουμε, να τους διαβάζουμε και να τους πληρώνουμε με τη λέξη.
Γιατί ακόμα και το παραμύθι αυτό έχει κόστος και μάλιστα δυσβάσταχτο. Και θα πληρώνεις με το αίμα σου για να σε υπνωτίζουν οι αναθυμιάσεις ενός πληρωμένου παραμυθιού τα παγωμένα βράδια του Δεκέμβρη. 

Τετάρτη 4 Δεκεμβρίου 2013

Το τρένο της μεγάλης φυγής...


πηγή: ΑΥΓΗ
Της Ευγενίας Λουπάκη
Πρώτη είδηση στα βραδινά δελτία της Κυριακής ο εκτροχιασμός τρένου έξω απ' τη Νέα Υόρκη, με τέσσερις νεκρούς. Εκτενέστατο ρεπορτάζ, εικόνες, πλάνα, μαρτυρίες επιβατών, δηλώσεις αρμοδίων, καυτά ερωτήματα: βλάβη ή έτρεχε πολύ ο οδηγός;
Αφήνουμε στην άκρη την αδιαμφισβήτητη αλήθεια ότι μια ζωή στον "αναπτυγμένο" κόσμο αξίζει πολύ περισσότερο, από μια ζωή Μπαγκλαντεσιανού, ας πούμε, ή Μεξικάνου (διότι τον Αύγουστο έγινε παρόμοιο ατύχημα στο Μεξικό με έξι νεκρούς, αλλά αυτοί ήταν παράνομοι μετανάστες που πήγαιναν στις ΗΠΑ, οπότε ποιος ασχολείται) και πάμε στο επίσης αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι η τηλεόραση είναι πρωτίστως εικόνα. Κι αν υπάρχουν πλάνα καταστροφής, πλάνα εντυπωσιακά και στην, περίπτωσή μας πλάνα "πλάνα", τα δείχνουμε οπωσδήποτε.
Η Κυριακή ήταν η 1η Δεκέμβρη. Η πρώτη μέρα του τελευταίου μήνα του έτους, η πρώτη μέρα του μήνα των γιορτών, η παγκόσμια ημέρα κατά του AIDS. Μπήκαμε στον μήνα των γιορτών με την κυνική δήλωση του τροϊκανού αφεντικού για τα καταλύματα που θα πρέπει να βρει η κυβέρνηση σ' αυτούς που θα χάσουν τα σπίτια τους. Μπήκαμε στον μήνα των γιορτών με εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους να κρυώνουν μέσα στα σπίτια τους και χιλιάδες άλλους να μην ξέρουν αν στις επόμενες γιορτές θα έχουν σπίτι. Μπήκαμε στον μήνα των γιορτών με τους λογαριασμούς να έρχονται βροχή, συνήθεια από τότε που υπήρχε δέκατος τρίτος μισθός. Μπήκαμε στον μήνα των γιορτών με το AIDS να 'χει εκτοξευτεί σε απίθανα ύψη, πάνω που νομίζαμε ότι ξεμπερδέψαμε κι ότι τουλάχιστον δεν θα πεθαίνουν οι ασθενείς. Και εκτοξεύτηκε όχι γιατί δεν χρησιμοποιούμε προφυλακτικό, αλλά γιατί αυξήθηκαν κατακόρυφα οι χρήστες ενδοφλέβιων ναρκωτικών. Και αυξήθηκαν, λέει ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, λόγω της κρίσης. Λόγω της απόγνωσης. Και οι ήδη νοσούντες δεν βρίσκουν τα φάρμακά τους, γιατί έχουμε πρωθυπουργό τον Σαμαρά και αντιπρόεδρο τον Βενιζέλο και υπουργό Υγείας τον Άδωνι. Κι άμα είσαι φτωχός, απλά πεθαίνεις.
Δεν ήταν πρώτη είδηση αυτά όμως, ήταν το τρένο. Δεν είχαν εικόνες λέτε να δείξουν; Δεν είχαν ρεπορτάζ να συγκλονίσουν και να τρομάξουν, έστω, τους νέους. Δεν είχαν πίνακες με στοιχεία να δείξουν και ειδικούς να ρωτήσουν; Αντ' αυτού, βγάλανε, για μισό λεπτό, την κυρία Κρεμαστινού του ΚΕΕΛΠΝΟ (ναι, αυτή που έδωσε τις φωτογραφίες των οροθετικών γυναικών), να μας πει να προσέχουμε τους ερωτικούς μας συντρόφους! Λες και βρισκόμαστε στο 2003...
Κυριακή 1η Δεκεμβρίου, πρώτη είδηση το τρένο της μεγάλης φυγής απ' την πραγματικότητα. Ελπίζω κι εύχομαι με μια κραυγή - ιαχή σαν του Γιον Βόιτ, στο αριστούργημα του Κοντσαλόφσκι, να σαλτάρουμε πάνω στο τρένο της ρημαγμένης μας ζωής και να το εκτροχιάσουμε. Πριν μας γίνουν συνήθεια οι θάνατοι παιδιών από μαγκάλι. Κι ας είναι προς το άγνωστο, στο πουθενά. Προς την ελευθερία.

Σάββατο 11 Μαΐου 2013

Take a smile… γιατί έρχεται το Σαββατοκύριακο!!!

Take a smile! Τσα!!! 
Του Γιώργου Πήττα
πηγή: TVXS
Κατά πως φαίνεται, έχουμε μπει σε μία περίοδο που θα μπορούσε κάλλιστα να βαφτιστεί ως «Χ.Ε.Ε.» δηλαδή, Χαζοχαρούμενη Ευρωπαϊκή Ένωση.
Μεταξύ μας, με κόπο συγκρατήθηκα   για να μην  κάνω μία παραλλαγή που να οδηγεί στα αρχικά «ΧΕΣΕ» (Χαζοχαρούμενη Ένωση Στην Ευρώπη).