του ΒασίληΠάικου

πηγή: ΑΥΓΗ
Με τον Μιχάλη Λιάπη, με τον Χάρη Τομπούλογλου και με τον Αντώνη Κάντα μας αποχαιρέτησε το 2013. Με τον Μιχάλη Λιάπη, με τον Χάρη Τομπούλογλου και με τον Αντώνη Κάντα μάς έκανε ποδαρικό το 2014. Όπως ακριβώς μας ταιριάζει, θα πει κανείς. Και ίσως να 'χει δίκιο. Καθώς οι συγκεκριμένες φιγούρες αντιπροσωπεύουν πιστά την ποιότητα του δημόσιου βίου μας. Όπως την καθόρισε το πολιτικό προσωπικό που διαχειρίστηκε, ώς τώρα, τις τύχες της χώρας. Την ποιότητα του δημόσιου βίου μας, κατά τις πραγματικές της παραμέτρους, κατά το αυθεντικό της ήθος...

Δεν ξέρω πόση αισιοδοξία μάς επιτρέπεται για τον νέο χρόνο, με τέτοιο ξεκίνημα. Μάλλον όχι και τόση. Προπάντων επειδή κανείς από μας δεν μπορεί να πιστέψει, πως πάνε όλ' αυτά, περάσανε. Πως δεν πρόκειται παρά για το υστερόγραφο μιας άλλης εποχής, νοσηρής, παρακμιακής, που δεν υπάρχει πια.
Η αλήθεια είναι πως σήμερα συλλαμβάνονται αμαρτήσαντες κρατικοί λειτουργοί και παραπέμπονται, και δικάζονται, και κολάζονται οι ανομίες τους. Η αλήθεια είναι πως σήμερα βρίσκονται πολλοί από δαύτους στη φυλακή, όσοι δεν θυμόμαστε να βρέθηκαν σε προηγούμενες εποχές. Κι αυτό είναι το κατά ποιότητα διαφορετικό, αυτό είναι το θετικό για την περίπτωσή μας και το πράγματι αισιόδοξο.
Από την άλλη μεριά, είναι και σήμερα το ίδιο κι απαράλλαχτο πολιτικό προσωπικό που υπόσχεται να «μας περάσει απέναντι». Το ίδιο ακριβώς πολιτικό προσωπικό, εκείνο που εγκατέστησε στον δημόσιο βίο τις άθλιες λογικές και τις αντίστοιχες πρακτικές. Εκείνο που μας έφερε ώς εδώ. Το εμπιστευόμαστε; Όταν προπάντων βλέπουμε, με επιλογή και ευθύνη του, να στελεχώνουν και σήμερα το κράτος οι τύπου Τομπούλογλου πολιτευόμενοι του κομματικού σωλήνα. Πράγμα που σημαίνει πως εντέλει οι άνθρωποι δεν έχουν καταλάβει τίποτα, πως δεν έχουν μετανιώσει για τίποτα. Και όταν δεν βρέθηκε ακόμη ένας (ένας...) από τους πρώην αρχηγούς, τους πρώην πρωθυπουργούς, επί των ημερών των οποίων διεπράχθησαν τα ανήκουστα, να αναλάβει την πολιτική ευθύνη. Να ζητήσει συγγνώμη, βρ' αδερφέ, από τον λαό, επειδή δεν πήρε χαμπάρι το όργιο που εξελισσόταν κάτω από τη μύτη του. Κι ας έλεγε, αν ήθελε, πως δεν ήξερε τίποτα, πως δεν υποψιάστηκε τίποτα. Ας έλεγε κάτι τέλος πάντων. Η σημερινή τους στάση, αυτή που υποδηλώνει πως δεν τους αφορούν, πως δεν τους εγγίζουν όλ' αυτά, εκτός από πολιτικά μικρόψυχη, είναι βέβαια και απολύτως αποκαρδιωτική. Ε, και πώς να το κάνουμε. Δεν επιτρέπει αισιοδοξία, επ' ουδενί...

Για τη χαμένη τιμή της πολιτικής

«Πού να θυμάμαι όλες τις μίζες που πήρα...» είπε στον ανακριτή ο Αντώνης Κάντας. «Δεν είμαι εγώ ο μαλάκας να μην πάρω τίποτα, όταν γίνεται το σώσε γύρω μας...», είπε ο Χάρης Τομπούλογλου κατά την προκαταρκτική φάση της επιλήψιμης δοσοληψίας. Δυο ατάκες που ήδη έχουν γράψει ιστορία. Μιας και αποκαλύπτουν την έκταση του οργίου. Ό,τι γινόταν και ό,τι πιθανότατα εξακολουθεί να γίνεται. Γιατί ποιος άραγε μπορεί να μας διαβεβαιώσει πως δεν διαπράττονται τα ανάλογα και σήμερα; Με τις κάθε λογής συμβάσεις στα διάφορα υπουργεία, καθώς και στους παντοειδείς φορείς του Δημοσίου. Και ποιος αμφιβάλλει πως όλ' αυτά που αποκαλύπτονται, που βγαίνουν στο φως και που οδηγούνται στο εδώλιο, δεν αποτελούν παρά σταγόνα στον ωκεανό της κρατικής διαφθοράς; Και πώς άραγε λειτουργεί, πώς επηρεάζει εντέλει αυτή η εδραιωμένη αντίληψη το πολιτικό φρόνημα και τις πολιτικές επιλογές του ελληνικού λαού; Του χειμαζόμενου ελληνικού λαού. Ε, επ' αυτού η απάντηση ανιχνεύεται στα ευρήματα των δημοσκοπήσεων. Εκεί όπου η καταγραφόμενη απαξίωση του συνόλου του πολιτικού προσωπικού, ίσως κι αυτής της ίδιας της πολιτικής λειτουργίας, τσακίζει κόκαλα. Και μονάχα σε μαύρες σκέψεις οδηγεί. Προπάντων επειδή δεν είναι διόλου βέβαιο, αντιθέτως, ότι η απαξίωση, η απέχθεια, η οργή μπορεί αυτή την ώρα να μετεξελιχθεί σε γόνιμη πολιτική δυναμική. Πως δεν θα προσανατολιστεί και δεν θα περιοριστεί σε τυφλές, τύπου Χρυσής Αυγής, επιλογές ή σε τρομοκρατικού χαρακτήρα δολοφονική βία.
Βλέπεις στη βιτρίνα της πολιτικής εξουσίας βρίσκονται -και- σήμερα οι δυνάμεις της κεντρικής ευθύνης για το κατάντημα της χώρας. Αυτές στην «όψη» των οποίων ο ελληνικός λαός αναγνωρίζει τους αιτίους των δεινών του. Οι δυνάμεις εκείνες που, εναλλασσόμενες στην εξουσία, στέρησαν από τη χώρα την αξιοπρέπεια και από τους πολίτες τον αυτοσεβασμό. Και που τώρα παριστάνουν πως από κοινού μπορούν να σώσουν τη χώρα και να βοηθήσουν τον λαό να ορθοποδήσει. Ε, λοιπόν, δεν γίνεται, απλώς δεν γίνεται.
Ένα νέο και άφθαρτο πολιτικό προσωπικό. Μια νέα και άφθαρτη, μια καθαρή και αδοκίμαστη ακόμη, πολιτική πρόταση. Ίσως, υπό προϋποθέσεις, και με πολύ μεγάλη προσπάθεια ασφαλώς, καταφέρει να αποκαταστήσει τη χαμένη τιμή της πολιτικής στον τόπο μας...